Kerstgedicht 173

De donkere dagen worden verlicht. Geen zon te zien, maar wat een prachtig zicht. Lampjes in alle kleuren. Sparrenbomen die geuren. Aroma’s van glühwein en warme wafels Rijk gevulde tafels. We schenken met een goed gevoel, Aan de minstbedeelden en het goede doel. In de winter, voor de feestdagen, zijn we op ons best. Twee weken vrede en verdraagzaamheid tijdens Kerst. Blozende kaken van de drank of de kou. Op oudejaar roepen we naar iedereen ongegeneerd ‘Ik hou van jou!’ We maken loze beloften, En heffen na de feestdagen onze schoften. Niet roken, minder eten, we laten de auto staan… Na een tijdje zijn de goede voornemens weg aan ’t gaan. De zon staat al wat hoger aan de horizon. Wat ze voor 3 dagen na 25 december niet kon. Jezus is geboren en de kerken zitten plots vol. Maar de wijze woorden van de priester klinken hol. Het wonder van Kerstmis is alweer voorbij. Daarna snakken we naar de zon van mei. Plannen vakanties, het hoort er bij. Spelen in het water, bruinen en lekker buitenlands eten… Ach ja, een mens is maar een mens, dat was ik vergeten. Er worden geen wonderen meer verricht. Samen met de korte dagen verdreven door het licht.