# 172 Franco's dood ... en het glas brak

(kan losstaand gelezen worden, of voor deze die willen https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums…) ‘Dus Franco is dood?’ Helena lepelt wat pannacotta op met een framboos, de frambozencoulis als een bloedvlek op het witte bord. Kaarslicht verzacht haar gelaatstrekken. ‘Hartstikke.’ Angelo zit er relaxed bij en neemt een slokje wijn. Waar ze zitten heeft hij zicht op het gelijkvloers en de toegang naar de keuken van het restaurant. Hij leunt naar haar toe en streelt haar vrije hand. ‘Waarom ben je met hem naar bed geweest, Helena? Toen we trouwden, wist je wat mijn werk inhield. Welke risico's eraan verbonden waren. Je nam het erbij, omdat je van me hield.' Hij schudt het hoofd. Helena trekt haar hand terug, het tafeloppervlak voelt koud. Haar ogen zijn gericht op de vlek in haar bord. 'Amore mio, je hebt me toch niet opgegeven door mijn verblijf in de bajes? Alsjeblief, zeg dat het niet waar is. Ik smeek het je.’ Helena is de enige die hem op zijn knieën krijgt. Eindelijk kijkt ze naar hem op, het vocht in haar ooghoeken verrast hem. Ze heeft nog nooit een traan gelaten. De reden dat hij op haar was gevallen. In zijn borstkas klopt er iets feller. Nee, als ze zal huilen, zal hij niet minder van haar houden. ‘Angelo, waarom hebben we een huis met vijf slaapkamers? Je hebt altijd gezegd dat je geen… ‘ Ze slaakt een zucht en kijkt hem strak aan. ‘Franco begreep me.’ Hij duwt zijn vingers tegen de tafelrand aan tot ze wit zien. ‘Drie jaar heb ik gehoopt dat het ging overgaan, dat verlangen naar… ‘ Ze sluit haar ogen en opent ze opnieuw. ‘Ik hou van je, Angelo, maar Franco heeft me wakker geschud. Ik wil niet oud worden in een leeg huis.’ Aan zijn slaap trekt een spiertje. ‘Moest hij je zwanger maken?’ Ze schudt het hoofd iets te snel. Hij knarsetandt. ‘Je bent onmogelijk.’ Haar kin schiet omhoog. ‘Je doet wat je moet doen. Liefst vóór een volgende klus. En anders…,' ze staat op, pareert trots zijn blik, ‘… heb je alle kamers voor jou alleen.’ Ze draait zich om en loopt weg. Haar kontje deint mee op het ritme van haar driftige hakken. Hij kijkt haar na tot haar bordje hem afleidt. Een halve framboos op een bergje pannacotta. Een tepel op een romige huid. Sinds wanneer is seks een vuurdoop geworden? Hij neemt zijn glas en drinkt het in een teug leeg. In de frambozencoulis verbeeldt hij zich een grijnzende Franco. Zijn vuistgreep verbrijzelt het glas. © marlie N.M.