opdracht#-172 - nummer 45

Nummer 45 Er was eens een Duitse firma die in onderbroeken handelde. Men kwam op het idee een vertegenwoordiger op het buurland België los te laten. Herr Schmidt sprak naast zijn moedertaal vloeiend Frans en werd er dus op uit gestuurd. Niet gespeend van mannelijke charme verkocht Herr Schmidt de wollen onderbroeken als waren het warme broodjes . De winkeldames capituleerden bij het zien van zijn warme glimlach en glinsterende ogen. Na enige tijd ontdekte Herr Schmidt dat België zoiets had als een vlaamstalig gebied. Weldra zwichtten ook de vlaamse winkeldames voor zijn onderbroeken. In 1913 vestigde hij zich als zelfstandige te Antwerpen. In een riante woning aan de statige Belgiëlei. In de herenhuizen, geflankeerd door twee rijen machtige kastanjebomen die naar de vijvers van het stadspark leidden, woonden vooral leden van het uitverkoren volk. Vol trots betrokken Herr und Frau Schmidt hun droomwoning. In de grote tuin achter de imposante woning plantte vader Schmidt drie jonge kastanjebomen en gaf ze de namen van de zonen. Een kleine ronde fontein bood verfrissing aan de trekpaarden die 'van over het water' (de Schelde) wol aanvoerden. In de muziekkamer kwam een vleugel en de ingebouwde boekenkasten puilden uit van de meest uitgelezen boekwerken. In 1914 werd de droom bruut verstoord. Gestigmatiseerd als duite Joden, vluchtte het echtpaar naar Rotterdam. Twee wereldoorlogen zijn intussen over het huis en de familie heen geraasd. Ik had het voorrecht om er enkele jaren in te mogen wonen. Soms streek ik met mijn handen over een muur en verzuchtte: “Och huis, als jij eens kon vertellen...als jij alle grandeur en alle rampspoed eens op kon schrijven!” In de tram reed ik onlangs over de eens zo mooie Lei. Weg kastanjebomen. Tussen de hoge flatgebouwen staan , weggedrukt, nog enkele fraaie herenwoningen. Op nummer 45 gaapt een groot gat.