#172 - Ons huis

'Delen graag!' Ik staar naar het bericht op Facebook, boven de foto van het huis. ‘Te koop’ staat eronder. Ik aarzel. Ik wil delen, natuurlijk wil ik dat. Zij willen verhuizen. En ik wil ze helpen. Maar iets houdt me tegen. Mijn puberjaren liggen hier, op deze plek. Ik zie de dakkapel waar ik in de zomer bovenop klom om in de warmte van de zon mijn tienerblad te lezen. Het raam waar ik uithing om stiekem een sigaret te roken. De dakgoot waar mijn vriendje, vanuit datzelfde raam, in kotste na een avond carnaval vieren. Het emmertje water dat mijn moeder hier de volgende ochtend doorheen gooide. Ik herinner me de zolder waar ik regenachtige zondagmiddagen doorbracht, alleen, met dagboeken, fotoboeken en liefdesbriefjes uit voorbije jaren. De oude keuken met klemmende, blauwe kastdeurtjes en de schots en scheve lichtgele tegelvloer. Daar waar ik met mijn zusje ’s avonds ruziede om de afwas, om vervolgens tweestemmig Country Road te zingen. De kerktoren pal naast ons huis, die mij menig avond uit mijn slaap heeft gehouden, omdat de klok elk kwartier sloeg. Dezelfde kerk waar ik met mijn opa de klokken mocht luiden en we ons omhoog lieten slingeren aan de touwen in een wedstrijdje ‘wie komt het hoogst’. Mijn vinger beweegt zich naar de knop ‘Delen’, maar ik krijg hem niet zover erop te klikken. Zo lang ik mij kan herinneren, is dit óns huis. Mijn moeder en haar acht broers en zussen zijn hier geboren. Mijn oma is hier gestorven. En in de tussentijd hebben wij hier mogen wonen. En mijn oom en tante. En nu, nu willen zij ons familiehuis verkopen. Binnenkort woont er een nieuw gezin, die onze herinneringen niet kent. Een gezin dat nieuwe herinneringen zal maken. In dit fijne huis. Ik klik.