#172 Gekkenhuis

De witte strepen die langsflitsen en het getik van de regen maken me slaperig. Ik leun met mijn hoofd tegen het zijraam. ‘Slaap je?’ ‘Nee, ik doezel lekker.’ ‘Vind je het erg als ik de radio aanzet?’ ‘Nee hoor.’ Ik sluit mijn ogen. ‘Our house in the middle of the street’ schalt het door de boxen. ‘Mam, wat heb je nu gedaan?’ De normaal zo witte vacht van Lady, onze Engelse basset, is nu rood, geel en groen gestreept. Mijn moeder giert het uit, terwijl ze de hond achter haar lange oor kriebelt. ‘Ma-ham, wat heb je gedaan?’ Haar stembanden stoten nu onaardse klanken uit. Uiteindelijk antwoordt ze dat het tenslotte carnaval is. Lady heeft ook recht op schmink, probeert ze me nu op serieuze toon wijs te maken. ‘Mam, weet je wel wat je hebt aangericht? Ik draai aan mijn eigen lange lokken en trek een pluk naar voren. ‘Kijk dan. Al vijf keer gewassen en nog niet weg.’ De dag na Lady’s make-over, loop ik met onze veel te zware tochtrol de deur uit. Ik heb altijd al bekijks door haar wiebelende kont en buik die over de grond sleept maar nu is ze echt een kermisattractie. Ik rek me uit en draai mijn hoofd. Achter het profiel van mijn man zwaaien de bomen naar me. ‘Daar wandelde ik vroeger met onze eerste hond.’ Tranen rollen over mijn wangen. ‘Wat is er schat?’ ‘Ach, ik mis het soms, ons ‘gekkenhuis’ in het midden van de straat.’