#171 Honingdrop

Even een tijdje weggeweest.... ‘Kunnen we praten?’ Ik draai het autoraampje naar beneden. Aan het rechten van zijn rug zie ik dat mijn stem wordt herkend. Zwijgend stapt hij in de auto. Ik zwijg terug. ‘Gaat het?’ Zijn stem klinkt oprecht, het verwart me des te meer. ‘Wat denk je zelf?’ Ik richt mijn frustratie op de scheuren in mijn jeans. Met een korte aanraking stopt David de verder mishandeling van mijn broek. ‘Ik weet precies hoe je je voelt.’ Zijn hand brandt op de mijne. Er ligt een bevestiging in en een definitief. Hij is alweer afgeleid en duikt het handschoenenkastje in. ‘Wat zoek je nou weer?’ Voor het eerst kijk ik zijn kant op. Een zakje honingdrop komt tevoorschijn. ‘Heerlijk dat sommige dingen hetzelfde blijven.’ hij pikt er eentje uit. ‘Kijk je uit voor je tanden? Volgens mij zijn er een paar niet echt in dat mooie mondje van je.’ ‘Wat vind je eigenlijk van mijn nieuwe look?’ ‘Anders. Ik weet niet of ik nu nog voor je zal vallen.’ Ik lieg. ‘Jij hebt makkelijk praten nu je onder de pannen bent,’ hij stopt weer een dropje in zijn mond. ‘Je hebt het wel getroffen denk met Fedde.’ ‘Bijkomend voordeel is dat hij tenminste wel homo is.’ Het komt er geagiteerder uit dan ik mezelf wil prijsgeven. ‘Ik had je gewaarschuwd vanaf het begin. Het was een act zonder emoties.’ ‘Zegt ie nu,’ mompel ik. Zijn lippen branden nog steeds op mijn huid.