#169 Theetijd

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Hij trok de hengel naar zich toe en reikte naar de doek. Fijn, die is droog, sprak hij tegen niemand in het bijzonder. Nog geen meter verderop zat zijn broer. Aan de kleur van de theedoek aan zijn hengel, zag hij dat deze nog kletsnat was. ‘Geen zorgen broer, de mijne is er klaar voor,’ riep hij. Hij pakte de theedoek en liep met zijn broer het huis in waar de rest van zijn familie vol verwachting wachtte. Zijn moeder stond al met de theepot klaar. Vier handen pakten ieder een punt vast en lieten de doek zo hangen dat zich een kom vormde. Moeder begon te schenken. Familieleden drongen zich met open mond onder de doek om de doorsijpelende thee te nuttigen. ‘Zo, die kan weer naar buiten om te drogen,’ sprak hij tevreden. Hun wekelijkse theekransje vonden ze maar wat gezellig. Koffie dronken ze nooit. Van een koffiedoek had immers nog nooit iemand gehoord.