# 169 Geintjuh

@Willemina, eerst dacht ik dat Nel de helderziende was door: [De helderziende had wel iets duidelijker mogen zijn. Aan de andere kant was zijn Nel, toen ze nog leefde, altijd wat vaag ...] en dat kon ik niet rijmen. Nu denk ik dat Anneke zich als een wazige helderziende heeft voorgedaan maar hij zou zijn dochter toch wel herkennen? Zij had zich achter een boom verstopt om haar vader na te kijken? De stem zoals die van haar moeder komt dan wel overeen. Ietwat te veel vragen voor een schattig stukje over wederzijdse liefde.

Hoi Willemina, wat een lief geintje! Prachtig verhaal, ontroerend. Ik heb ervan genoten!

Ontroerend mooi verhaal. Met plezier gelezen hoe de ouwe knar weer pret in het leven krijgt.

Ontroerend. Mooi gedaan!

@Willemina, eerst dacht ik dat Nel de helderziende was door: [De helderziende had wel iets duidelijker mogen zijn. Aan de andere kant was zijn Nel, toen ze nog leefde, altijd wat vaag ...] en dat kon ik niet rijmen. Nu denk ik dat Anneke zich als een wazige helderziende heeft voorgedaan maar hij zou zijn dochter toch wel herkennen? Zij had zich achter een boom verstopt om haar vader na te kijken? De stem zoals die van haar moeder komt dan wel overeen. Ietwat te veel vragen voor een schattig stukje over wederzijdse liefde.

En dan heb je het nog niet eens gehad over mijn uitglijder halverwege de tekst, van verleden tijd naar tegenwoordige tijd, Mili ;) Het rammelt een beetje. Te snel geplaatst. En, ja, ik zit in mijn ´schattige´ fase. Teveel rottigheid om me heen de laatste tijd; dat vraagt om compensatie. Denk ik. Hartelijk dank voor je reactie.

Hoi Willemina, wat een lief geintje! Prachtig verhaal, ontroerend. Ik heb ervan genoten!

Dankjewel, Ton, voor je sympathieke reactie. Fijn dat je ervan genoten hebt.

Ontroerend mooi verhaal. Met plezier gelezen hoe de ouwe knar weer pret in het leven krijgt.

Wat een heerlijk nuchter commentaar, Darkvalley. Dat heb ik dan weer met plezier gelezen. Bedankt voor je compliment.

Ontroerend. Mooi gedaan!

Dankjewel, Marceline.

Mooi verhaal. Ontroerend! De personages heb je goed neergezet. 'Pas op voor een blaasontsteking' ...een schitterende zin.

Lief verhaal, ben benieuwd wat we nog gaan krijgen nu je in je 'schattige' fase zit :D

Mooi verhaal. Ontroerend! De personages heb je goed neergezet. 'Pas op voor een blaasontsteking' ...een schitterende zin.

Dankjewel, Elizabeth. De tekst heb ik n.a.v. de feedback van Mili aangepast en alles is nu ook in de verleden tijd geschreven. Ik hoop dat de schrijfwijze nu ook door de beugel kan. ;)

Lief verhaal, ben benieuwd wat we nog gaan krijgen nu je in je 'schattige' fase zit :D

Allemaal zoete, weeë verhaaltjes, i-Kat. :D Bedankt voor je reactie.

Gewijzigde versie: # 169 Geintjuh 'De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel.' Was dit het teken waar hij om had gevraagd? Dan was het wel een beetje vaag. Aan de andere kant was Nel, toen ze nog leefde, altijd al wat wazig in haar aanwijzingen. Zoals die keer dat ze een automobilist de weg wees. De man knikte telkens dat hij het begreep maar hij zag zijn blik steeds afweziger worden. De auto was nog geen honderd meter verder gereden toen hij hem zag stoppen om opnieuw de weg te vragen, dit keer aan een man die ongetwijfeld de route voor hem uitstippelde zonder modezaak aan de linkerkant, benzinepomp aan de rechterkant, tweede, of was het nou derde - toe zeg jij eens iets - afslag op de rotonde. Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat deze aangeklede hengel het teken was. Ze kende zijn voorliefde voor vissen en was er toe in staat de theedoek met vissenopdruk aan de hengel vast te knopen, als 'geintjuh'. Hoorde hij haar dat nu echt zeggen of ging zijn fantasie met hem op de loop? 'Geintjuh!' Hij keek om zich heen, wist nu zeker dat het haar stem was die hij hoorde. Nooit zou hij die vergeten, alleen al omdat Anneke hetzelfde stemgeluid had. Wat waren we blij, Nel, toen Anneke geboren werd, vierendertig jaar geleden alweer. Hij zuchtte, trok de hengel naar zich toe, haalde de klamme theedoek eraf en ging zitten op de koude grond, zijn hoofd in zijn handen stuttend. 'Pas op voor een blaasontsteking!' Met een ruk tilde hij zijn hoofd op. Ze was hier! Nu wist hij het zeker. Hij stond op, rechtte zijn rug en liep met verende pas naar huis, zwaaiend met zijn hengel. De theedoek gooide hij in de lucht. Zelfs de dood kon ons niet scheiden, Nel. Anneke keek hem na vanuit de vogelhut die ze gebruikte als schuilplaats, zag hoe zijn stap ouderwets veerkrachtig werd en keek omhoog, intens, alsof ze met haar blik de grijze lucht kon openbreken. 'Gelukt, mam,' fluisterde ze.

Geslaagd verhaal. Onderstaande passage vind ik ijzersterk.

Aan de andere kant was zijn Nel, toen ze nog leefde, altijd wat vaag in haar aanwijzingen. Zoals die keer dat ze een automobilist de weg wees. De man knikte telkens dat hij het begreep maar hij zag zijn blik steeds vager worden. De auto was nog geen honderd meter verder gereden toen hij hem zag stoppen om opnieuw de weg vragen, dit keer aan een man die ongetwijfeld de route voor hem uitstippelde zonder modezaak aan de linkerkant, benzinepomp aan de rechterkant, tweede, of was het nou derde - toe zeg jij eens iets - afslag op de rotonde. Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat deze aangeklede hengel het teken was.

Maar ook:

Was dit het teken? De helderziende had wel iets duidelijker mogen zijn.

Dat duidt op een samenspannen tussen Anneke en 'de helderziende', denk ik.

Geslaagd verhaal. Onderstaande passage vind ik ijzersterk.

Aan de andere kant was zijn Nel, toen ze nog leefde, altijd wat vaag in haar aanwijzingen. Zoals die keer dat ze een automobilist de weg wees. De man knikte telkens dat hij het begreep maar hij zag zijn blik steeds vager worden. De auto was nog geen honderd meter verder gereden toen hij hem zag stoppen om opnieuw de weg vragen, dit keer aan een man die ongetwijfeld de route voor hem uitstippelde zonder modezaak aan de linkerkant, benzinepomp aan de rechterkant, tweede, of was het nou derde - toe zeg jij eens iets - afslag op de rotonde. Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat deze aangeklede hengel het teken was.

Maar ook:

Was dit het teken? De helderziende had wel iets duidelijker mogen zijn.

Dat duidt op een samenspannen tussen Anneke en 'de helderziende', denk ik. Dingetje:

Hoorde hij haar dat nu echt zeggen of ging zijn fantasie met hem op de loop? 'Geintjuh!'

Zou ik omdraaien. Eerst 'Geintjuh' dan 'Hoorde hij [...].' De aanpassing naar de verleden tijd is inderdaad een verbetering.

[Wat waren we blij, Nel, toen Anneke geboren werd, vierendertig jaar geleden alweer. Hij zuchtte, trok de hengel naar zich toe, haalde de klamme theedoek eraf en ging zitten op de koude grond, zijn hoofd in zijn handen stuttend. 'Pas op voor een blaasontsteking!' Met een ruk tilde hij zijn hoofd op. Ze was hier! Nu wist hij het zeker. Hij stond op, rechtte zijn rug en liep met verende pas naar huis, zwaaiend met zijn hengel. De theedoek gooide hij in de lucht. Zelfs de dood kon ons niet scheiden, Nel.] Gevoelsmatig - ik ben niet van de regels -: De eerste regel. Het is een gedachte maar het voelt alsof hij tegen Nel praat. Niet in lijn met je voorgaande tekst. Laatste regel: Idem. En dan zou ik nog opteren voor 'kan'. Willemina, hoe groot is die vogelhut? Past Anneke erin? Los van het hechte, de weergegeven familieliefde, heeft de passage hoe Nel een warrige weg wees mijn liefde. Zo levensecht.

Je introductie van Nel als personage vind ik hilarisch. Zoals zij iemand de route uit probeert te leggen... En Anneke die in de vogelhut een lijntje met haar overleden moeder heeft ten gunste van de man in de rouw vind ik mooi bedacht. Vooral de vogelhut, met zo'n brede gleuf op kijkhoogte erin dat Anneke goed kan zien wat er gebeurd met vaderlief.

In essentie is het een klein mooi, en ontroerend verhaaltje. De routeaanwijzing doet er in mijn ogen een beetje afbreuk aan en ook de laatste alinea hoeft voor mij niet. Maar je hebt hier al zo veel tips gekregen, ik zou mijn commentaar maar gewoon negeren :-)

Willemina ik heb de eerste versie geskipt en meteen de herschreven gelezen. Wat een lief en verdrietig verhaal. De beschrijving van Nel vind ik fantastisch. Het enige dat voor mijn gevoel niet klopt is ‘ zelfs de dood kon ons niet scheiden’ waarom vt? ‘Zelfs de dood kan ons niet scheiden’ zou het volgens mij moeten zijn. Verder :thumbsup:

Geslaagd verhaal. Onderstaande passage vind ik ijzersterk.

Aan de andere kant was zijn Nel, toen ze nog leefde, altijd wat vaag in haar aanwijzingen. Zoals die keer dat ze een automobilist de weg wees. De man knikte telkens dat hij het begreep maar hij zag zijn blik steeds vager worden. De auto was nog geen honderd meter verder gereden toen hij hem zag stoppen om opnieuw de weg vragen, dit keer aan een man die ongetwijfeld de route voor hem uitstippelde zonder modezaak aan de linkerkant, benzinepomp aan de rechterkant, tweede, of was het nou derde - toe zeg jij eens iets - afslag op de rotonde. Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat deze aangeklede hengel het teken was.

Maar ook:

Was dit het teken? De helderziende had wel iets duidelijker mogen zijn.

Dat duidt op een samenspannen tussen Anneke en 'de helderziende', denk ik. Dingetje:

Hoorde hij haar dat nu echt zeggen of ging zijn fantasie met hem op de loop? 'Geintjuh!'

Zou ik omdraaien. Eerst 'Geintjuh' dan 'Hoorde hij [...].' De aanpassing naar de verleden tijd is inderdaad een verbetering.

Bedankt voor je uitgebreide feedback, Angus. Ik heb toch de helderziende eruit gehaald omdat ik zelf ook twijfelde of Nel en de helderziende niet met elkaar verward werden (ondanks het woordje 'zijn' voor Nel dat ik daar plaatste om die verwarring te voorkomen). Goede tip voor wat betreft 'Geintjuh'. Dankjewel.

[Wat waren we blij, Nel, toen Anneke geboren werd, vierendertig jaar geleden alweer. Hij zuchtte, trok de hengel naar zich toe, haalde de klamme theedoek eraf en ging zitten op de koude grond, zijn hoofd in zijn handen stuttend. 'Pas op voor een blaasontsteking!' Met een ruk tilde hij zijn hoofd op. Ze was hier! Nu wist hij het zeker. Hij stond op, rechtte zijn rug en liep met verende pas naar huis, zwaaiend met zijn hengel. De theedoek gooide hij in de lucht. Zelfs de dood kon ons niet scheiden, Nel.] Gevoelsmatig - ik ben niet van de regels -: De eerste regel. Het is een gedachte maar het voelt alsof hij tegen Nel praat. Niet in lijn met je voorgaande tekst. Laatste regel: Idem. En dan zou ik nog opteren voor 'kan'. Willemina, hoe groot is die vogelhut? Past Anneke erin? Los van het hechte, de weergegeven familieliefde, heeft de passage hoe Nel een warrige weg wees mijn liefde. Zo levensecht.

Ja, Mili, hp praat tegen Nel. Ik heb ooit het boek 'De oude man en de zee' van Hemmingway gelezen en iets dergelijks paste hij daarin toe. Ik kan het natuurlijk schuingedrukt zetten, die rechtstreekse gesprekken die in gedachten gevoerd worden, maar ik denk dat de lezer het zo ook wel begrijpt. Ik twijfelde of het 'kon' of 'kan' moest zijn en koos uiteindelijk voor 'kon' omdat alles in de vt staat. Mijn voorkeur ligt ook bij 'kan'. Ik pas het aan. Bedankt voor het opnieuw reageren op de gewijzigde tekst. Edit: vogelhutten zijn niet hetzelfde als vogelhuisjes. Er kunnen vaak heel wat vogelliefhebbers in. :nod:

Je introductie van Nel als personage vind ik hilarisch. Zoals zij iemand de route uit probeert te leggen... En Anneke die in de vogelhut een lijntje met haar overleden moeder heeft ten gunste van de man in de rouw vind ik mooi bedacht. Vooral de vogelhut, met zo'n brede gleuf op kijkhoogte erin dat Anneke goed kan zien wat er gebeurd met vaderlief.

Bedankt voor je leuke reactie, Pindarots. Je bent bekend met de vogelhut, lees ik. :)

In essentie is het een klein mooi, en ontroerend verhaaltje. De routeaanwijzing doet er in mijn ogen een beetje afbreuk aan en ook de laatste alinea hoeft voor mij niet. Maar je hebt hier al zo veel tips gekregen, ik zou mijn commentaar maar gewoon negeren :-)

Bart, Ik ben niet van plan om je commentaar te negeren. Het komt wel grappig op mij over dat de ene feedback haaks staat op de andere feedback. Daaruit blijkt wel dat schrijven complex is en dat er ook persoonlijke voorkeuren meespelen in de beoordeling van teksten. Geen wonder dat er zoveel boeken geschreven zijn en worden: zoveel smaken, zoveel zinnen. ;) Ik vind je feedback zeker de moeite waard om over na te denken, ter lering ende vermaeck, dus dankjewel.

Willemina ik heb de eerste versie geskipt en meteen de herschreven gelezen. Wat een lief en verdrietig verhaal. De beschrijving van Nel vind ik fantastisch. Het enige dat voor mijn gevoel niet klopt is ‘ zelfs de dood kon ons niet scheiden’ waarom vt? ‘Zelfs de dood kan ons niet scheiden’ zou het volgens mij moeten zijn. Verder :thumbsup:

Nancy, Nu heb je de waarzegger natuurlijk wel gemist. LOL. Bedankt voor je leuke reactie. Ik verander 'kon' in 'kan'. Ik twijfelde al, en nu jij en Mili er ook zo over denken ... Ook bedankt voor je :thumbsup: