#169 de witte

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. De wit gebarsten lippen en witte baard staken sterk af tegen zijn gebruinde huid. Zijn muts diep over zijn oren getrokken was het enige dat een beetje bescherming bood tegen het gure weer. De doek even aan de hengel geknoopt om te drogen na het klaarmaken van het voer. "Karel, ik denk dat ik daar iets zie." zei Tom vanaf de achtersteven. Karel draaide zich half om en keek naar de schuimende golven. "Gooi voor de zekerheid nog wat slob erin." zei Karel. Tom stak zonder aarzelen de grote bak in de ton en kieperde het snel overboord. De halve stukken vis, gemengd met bloederige slijm, kletste op het water. "Hoeveel dit keer?" vroeg Tom terwijl hij de bak weer in de smurrie stak. "Een schep of drie." Op dat moment boog de hengel door en raakte de theedoek het water. Zonder aarzelen stapte Karel in de stoel en gespte zich vast. Het gierende geluid van de afdraaiende molen vulde zijn wereld. Vaag voelde hij hoe de boot een zwieper maakte toen hij de rem erop zette. Tom gilde nog wat maar daar had Karel geen tijd meer voor. Dit was een grote vis en kansen zoals deze waren zeldzaam in de kaap van Afrika. Toen de lijn knapte na een lang en uitputtend gevecht, kwam Karel weer bij zinnen. “Tom, pak jij een nieuwe lijn?” Het fluiten van de wind was het enige antwoord. De theedoek rood en nat aan de hengel, een stil testament van de lange strijd. Het enige dat herinnerde aan Tom terwijl Karel naar huis voer.