#169 Een stoel en nog een stoel

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Een verbruind vod met rood-witte ruiten, omlijnd door drie rode strepen. Hij trok zijn regenjas nog steviger aan en keek rechts. Daar stond een lege klapstoel. Het miezerde, en een plas had zich in het kuiltje van het zitvlak gevormd. Hij zuchtte, zette zijn vishengel vast, trok de theedoek los, wrong het water eruit en veegde het zitvlak zo droog als het kon. Hij pakte de vishengel terug op, bond de theedoek er weer rond, en leunde achteruit in zijn eigen stoel. Naar de vijver staarde hij. Het water was vol van opspattende fonteintjes en uitdijende kuiltjes die de regen maakte. Hij had nog geen vis gevangen. En zijn handen waren verkleumd. Regen liep langs zijn nek in stroompjes tot aan zijn ruggengraat. Hij zou al naar huis terug kunnen gaan. Daar zou hij zich warmen aan het vuur, maar daarna dan? Dan zou hij wachten, in de lege kamers, luisterend naar het tikken van de klok, tot de lange dag overging in de genadige avondslaap. En het was zaterdag. De dag dat zij samen vissen vingen tot het donker viel. Hij keek op, weer was er een plas gevormd in de andere stoel. Opnieuw veegde hij met de theedoek het water weg, en bond het terug aan de hengel. Hij staarde voor zich uit. Voor hem strekte de grijze herfsthemel zich uit, met aanrollende wolken en een kille wind. Hij viste voort.