‘Wat is je lievelingseten?’ vroeg mijn schoondochter me verleden week. Mijn antwoord kwam onverwijld ‘Geef mij maar een lekker biefstuk, medium gebakken, met fijn gesneden, verse frieten. Niet zo’n taai stuk vlees waardoor ik veel kracht op mijn mes moet zetten, maar een filet pur waar zelfs het botste mes moeiteloos doorheen glijdt. Zo’n mals stuk dat bovendien sappig in de mond smaakt. De smeuïge champignonsaus mag natuurlijk niet ontbreken. Niet voorverpakt uit een zakje of kant en klaar uit een Tetra pak. Neen, de champignons moeten vers zijn - gesneden in kwartjes - en daarna gebakken in een ruim plak boerenboter. De gebakken partjes laat ik het liefst zwemmen in volle room.’ Ik likte mijn lippen met mijn tong en proefde het gebakken vlees, de romige jus en knapperige friet in de mond. ‘Ik overweeg, de volgende keer bij het klaarmaken van dit gerecht, wel om light room te gebruiken,’ voegde ik er haast verontschuldigend aan toe. ‘Ja, ja,’ glimlachte mijn slanke schoondochter, ‘dit lijkt mij een goed idee.’ ‘Schat,’ zei manlief, ‘eten we morgen nog eens steak champignon met verse frietjes? Ik ga morgen even langs de supermarkt. Je verkiest de veertig procent room, is het niet?’ ‘Inderdaad lieverd,’ bevestigde ik en een stemmetje in mijn hoofd zei 'Volgende keer…...'