# 167 Zonder woorden

‘Twee krentenbolletjes en een klein wit, alsjeblieft.’ Ik rekende af en liep verstrooid naar de deur. Een bloemengeur hield me tegen. Dette. ‘Harry, ben jij het?’ Een gilletje stuurde me acht jaar terug in de tijd. Ik draaide me om. ‘Dette, dat is lang geleden.’ Mijn ogen bleven rusten op haar omvangrijke buik. ‘Wacht op me, ja?’ Ze legde een hand op mijn arm, haar ogen waren nog even dwingend als toen. De buitenlucht deed me herademen. Wat een lachertje. Destijds gingen we stappen met vrienden, maar hadden alleen oog voor elkaar. Haar armen rond mijn nek, mijn handen op haar heupen en een gedeelde lichaamswarmte. En toch … Onze eerste kus zou er nooit gekomen zijn, als Dette niet zelf het initiatief had genomen. Haar lippen smaakten naar perzik. Ze wilde meer dan mijn strelingen, legde mijn handen onder haar truitje. Geschokt was ik, dat ze te veel verwachtte, te snel. In mijn broek bewoog iets, wat ik niet wilde. ‘Hier ben ik. Je ziet er goed uit, Harry.’ Ze keek me oplettend aan. ‘Waar werk je nu? Sport je veel?’ Ze draaide zich om en ontsloot de deur van een wagen. Oef. Het gesprek zou kort gehouden worden; ik ging daarbij helpen. ‘School. Havo. Wekelijks fitnessen.’ ‘Ha, leuk. Dat doet mijn Willem ook. Hier, in de plaatselijke club.’ ‘Goed voor hem.’ ‘Waar sport je? Waar woon je eigenlijk? Heb je … ,’ ze aarzelde zowaar. ‘Iemand?’ Ik grinnikte. ‘Ik heb iemand ontmoet. Het klikt. Heel goed.’ Ze keek me afwachtend aan, maar ik was niet van plan meer te zeggen. ‘Oké dan.’ Ze keek achter mij en glimlachte. ‘Willem komt eraan, hij moest even een boodschap doen. Kunnen jullie kennis maken.’ Ik draaide me om. Sportief type, donker haar, baardje. Ergens waaide het. Hij kwam dichterbij. Ik bukte om mijn veters strakker te trekken. ‘Schatje.’ Boven mij raakten lippen elkaar. Een storm stak op. ‘Willem, dit is Harry. Mijn eerste liefje.’ Een ontmoeting was onvermijdelijk. Inwendig kreunend stond ik op, mijn hand naar hem uitgestrekt. Dette nam zijn boodschappen over en plaatste ze in de auto. Willem en ik staarden elkaar aan. Zijn adamsappel ging heftig op en neer. Zijn gelaat trok bleek weg. In mijn hoofd raasde ondertussen een orkaan. Hij schudde zijn mooie hoofd. De lok sprong mee. Hulpeloos haalde ik mijn schouders op en nam abrupt afscheid. Ik draaide me niet meer om. Ik had mijn keuze gemaakt. Voor Willem zou het moeilijker zijn.