#166 Hannah
De baby had geen haast, in tegenstelling tot de verloskundige later. De weeën begonnen rustig en zwakten weer af. Als ik liep, bleven ze zachtjes komen. Twaalf uur lopen en hangen volgden.
Toch maar de verloskundige gebeld. Zij brak m’n vliezen. Meconium. Synoniem voor paniek, de baby had het benauwd en moest snel geboren worden. ‘Nu liggen’, bitste de verloskundige. ‘En persen’. Ik zag zweet op haar gezicht, een gespannen blik bij mijn partner, het grote licht in de slaapkamer ging aan, ik moest aan de slag. Al gauw vulde de stank van ontlasting de slaapkamer, want persen moest ik en persen ging ik.
De navelstreng zat om de nek van de baby. ‘Harder persen!’ Een schoudertje zat klem. ‘Blijven persen!’ Ik gaf een rauwe kreet terwijl ik kracht zetten en lanceerde zo Hannah de wereld in, puntgaaf, prachtig en helemaal gezond.
De verloskundige zakte op de grond en wou nog maar een ding: ‘Koffie’.
Hoi Marieke, Ik zit er als
Lid sinds
8 jaar 4 maandenRol
Zo hee, alsof ik het zelf
Lid sinds
7 jaar 6 maandenRol
Ook het gevoel gehad of ik er
Lid sinds
10 jaarRol
Rauw en eerlijk zoals een
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Wat een mooie beginzin die me
Lid sinds
9 jaarRol
Marieke27, Ja, heldere en
Lid sinds
11 jaar 8 maandenRol
Dag Marieke27, Levendig:
Lid sinds
10 jaarRol
@karinska, @i-Kat, @Siv,
Lid sinds
7 jaar 2 maandenRol