#160 Verhaal zonder moraal

Marc kan zijn ogen niet geloven als zij binnenstapt. Haar houding, de vorm van haar gezicht. Weliswaar gekleed als een grijze muis, maar toch helemaal zijn ideale vrouw. Hij kan zijn ogen dan ook niet afhouden van Laura, de nieuwe collega op de afdeling financiën. Na een paar weken vraagt hij haar mee uit. Ze zegt ja en zijn hart mist een slag. ‘Wat ben je toch mooi.‘ Zijn ogen strelen haar. Marc en Laura zijn een jaar samen en vieren in hun favoriete restaurantje dat Laura vandaag bij Marc is ingetrokken. Laura nipt van haar champagne en lacht. Ze voelt zich ook mooi in de nieuwe outfit die Marc voor haar uitzocht. Haar muizige haar opgefrist met blonde plukjes en geknipt in een flatterende coupe. De tijd dat ze zichzelf niets vond, is voorbij sinds Marc zich ontfermt over haar verschijning. Eindelijk is ze iemand. De ober brengt hun voorgerechten. ‘Even wat anders,’ zegt Marc. ‘Johanna belde en vroeg of ik de jongens weer wil zien.’ ‘Echt waar? Dat is goed nieuws!’ Marc is vijf jaar geleden gescheiden van Johanna en tot voor kort waren ze in een nare strijd verwikkeld. Marc kon Johanna niet vergeven dat ze er vandoor ging met een ander en weigerde de alimentatie te betalen. Johanna op haar beurt onthield Marc het contact met zijn twee zoons. De afgelopen maanden heeft Laura op Marc ingepraat en hem overtuigd dat hij zijn boosheid op Johanna niet af moet reageren op zijn kinderen. Sinds kort heeft hij weer contact met Johanna over hun opvoeding en komt hij zijn financiële verplichtingen weer na. ‘Ze wil ze zaterdag brengen zodat ik iets met ze kan doen. Ik neem aan dat dat goed is.’ ‘Ja, natuurlijk. Ik ben blij voor je!’ Marc geeft een kneepje in haar hand. Zaterdagochtend stopt een auto voor hun deur. Twee tienerjongens stappen aarzelend uit. Laura herkent ze van de foto’s die Marc haar liet zien. Ze kijkt op de klok. Ze zijn vroeg, Marc is nog niet klaar. ‘Ik doe wel even open,’ roept ze naar boven. Ze doet open en het hallo blijft steken in haar keel als ze de vrouw achter de jongens ziet. Het is alsof ze in de spiegel kijkt. Zelfs het leren jasje van Johanna is hetzelfde als het jasje dat achter haar aan de kapstok hangt.