# 160 - Rollende hoofden

Daisy’s arm zwaait soepel, haar vingers glijden uit de neusgaten. Het hoofd hotst de bowlingbaan af en slaagt erin alle pins omver te werpen.. ‘Strike!’ Ze haalt haar vuist door de lucht en kijkt hem stralend aan. ‘Dat verdient een drankje, meid.’ Vincent slaat zijn arm om haar heen. Knap blondje. Lekker stuk. 'Wijntje? Of liever een Margarita?’ Hij trekt haar kruk dichter naar zich toe. Nog voor ze zit, ligt zijn hand al op haar knie. Blozend trekt ze haar been terug. ‘Je weet het nog van daarstraks.’ Daisy heeft de glimlach van een kind. ‘Wat krijg ik ervoor?’ De zoen op zijn wang doet Vincent zijn wenkbrauwen omhoogtrekken. Nou ja, de avond is nog jong. Met een vingerknip wenkt hij de barman, terwijl ze in haar handtas rommelt. ‘Biertje. En een Margarita.’ Drie minuten later staat het gevraagde er. ‘Je mag gaan.’ ‘Maar baas… opruimen …’ De man aarzelt. ‘Doe je morgen maar. Verdwijn.’ De barman haast zich langs de keuken naar buiten. Vincent kijkt om zich heen. De bowlingbanen zijn verlaten, de hoofden liggen gesorteerd in de kasten. De onderste plank etaleert de grotere, met starre ogen en hun lippen in een streep. Destijds had hij een koopje gedaan met die etalagepoppen. Nu zitten de hoofden vol deuken. Is er verf van de lippen. En poppen liggen niet voor het grijpen. Als zaakvoerder heeft hij al nieuwe ideeën bedacht en uitgevoerd. In een kelder liggen er twee hoofden klaar. Met het eerste had hij langdurig geklungeld en voor het reinigen had hij liters water nodig. Het zal beteren. ‘Ik moet …’ Daisy wankelt, haar glas valt in de plantenbak naast haar. ‘Ik heb je. Niets aan de hand.’ Ze zakt in elkaar in zijn armen. Even strijkt hij over haar haren. Via een achterdeur slaagt hij erin haar weg te brengen naar zijn wagen. Tien minuten later draagt hij haar een verlaten kelder binnen en legt haar lichaam op een bespatte tafel. ‘Enkele voorbereidingen treffen, liefje.’ Hij verdwijnt en komt terug met een slagersschort over zijn kleding. ‘Shit.’ Hij deinst achteruit. ‘Je dacht me te kennen, Vincent,’ zegt ze onvast. Zonder aarzelen stort hij zich op haar. Zijn grommen gaat over in geworstel als twee mannen zich vanuit een halfdonkere hoek op hem werpen. ‘En je weet weinig over je personeel.' De barman. Godverdomme. ‘Pech voor je, dat wij je eerste slachtoffer hebben gekend. Hij was geen onbenullige zwerver. Hij werkte al jaren voor ons.'