#158 Mijn hutkoffer

Mijn hutkoffer Niet zo lang geleden begon ik een grote schoonmaakactie in mijn bovenkamer. Daar ontdekte ik tussen alle drukte en mist, de Puinlaan. Halverwege mijn wandeling klaarde de lucht op en zag ik een kleine roze blikken koffer tussen het onkruid staan. Ik herkende deze direct uit mijn jeugd. Een glad koud oppervlak waar met de jaren steeds meer deukjes in waren gekomen en waar ik stickers overheen plakte zoals pleisters op de wonde. Terwijl ik er overheen streek en mijn patroon van toedekken erkende, groeide mijn koffer uit tot een grote leren bodemloze hutkoffer. Ik boog over de rand om te kijken en op dat moment gleed de inhoud van mijn overvolle rugzak zo over mijn hoofd de diepte in. Vanaf die dag wandel ik dagelijks door de Puinlaan, leeg mijn rugzak en wandel ontspannen door naar de Laan van mijn Leven. Soms zie ik iemand lopen, gebogen schouders en zijn ogen op de grond gericht. Zijn rugzak lacht zijn tanden bloot en slurpt al het wereldleed naar binnen om het zo bovenop de pijn van zijn drager te gooien. Ik recht mijn schouders en denk terug aan mijn kleine roze koffer.