# 158 Slangenmens

De zon schijnt genadeloos op mijn hoofd. Kleine druppeltjes kietelen mijn rug. Ook langs mijn ogen voel ik nattigheid. Als ik mijn tong over mijn bovenlip laat gaan, proef ik zout. Hoe ver zou het nog zijn? Als ik over de heuvel ben, strekt de weg zich nog eindeloos voor me uit. Wel staat er een eenzame gedaante langs de weg, die mij met zijn takken uitnodigt tussen zijn wortels plaats te nemen. Schaduw. Zuchtend plof ik neer en drink wat lauw geworden water. Mijn blik valt op een misplaatst object. Een vierkante koffer leunt tegen de boom, alsof ook hij uitrust. Ik kijk even om mij heen maar zie niemand. Mijn nieuwsgierigheid wint het. Voorzichtig klik ik het slot los. Als vanzelf valt de koffer open. Ik voel hoe mijn onderkaak naar beneden zakt terwijl ik toekijk hoe er eerst één been en daarna nog een been uit de koffer komt. Twee armen in een zwart/wit gestreept shirt volgen en daarna een hoofd met een bolhoed erop. Een man met een wit gezicht en rode lippen zet zich af aan de koffer en stapt eruit. "Dank u", zegt de man terwijl hij tegen zijn bolhoed tikt. Ik kan niets anders dan dommig knikken waarna de man zich omdraait en wegmarcheert. Verbaasd kijk ik naar de achtergebleven koffer. Hoe kan het? Zal ik? Ik ga op de rand zitten en schuif er een been in. Mijn knie past al niet naar binnen. Zuchtend neem ik mijn plaats tussen de wortels in. Te warm vandaag.