# 157 Normandië, april '44

Het was een prachtige voorjaarsdag. Als kind was hij op zo'n dag na school naar het strand van de Oostzee gefietst om daar zijn vlieger op te laten. Onder hem lag het strand er verlaten bij. Er liepen wat steltlopers door de branding, op zoek naar schelpen. Meeuwen zeilden laag over de kalme golven. De terugtrekkende waterlijn gaf steeds meer versperringen tegen landingsvaartuigen prijs. 'Geloof jij er nog in?' Hij liet zijn verrekijker zakken en draaide zijn hoofd naar Günther die strak voor zich uit keek. Daarna keek hij of er niemand anders in de buut was. De vraag stellen, was al gevaarlijk genoeg. In deze tijd viel er voor velen niets meer te geloven. De God uit de Bijbel blonk uit door afwezigheid. Menselijkheid was een zeldzaamheid. Liefde lag begraven onder ruïnes en angst. Leiders waren bedriegers gebleken. Alleen kameraadschap deed nog hier en daar zijn best om te overleven, maar dat kon nooit genoeg zijn voor de eindoverwinning. 'Ik geloof in vrede,' antwoordde hij terwijl hij zijn blik naar de horizon richtte. Toen hij het manke klakken van de luitenant meende te horen naderen, voegde hij eraan toe: ‘En ik geloof net als jij dat we de vrede zullen afdwingen als verenigd volk onder een dappere leider.’ In het gekrijs van de meeuwen dacht hij opeens een klaagzang namens miljoenen doden te herkennen. Hij schudde zijn hoofd, uit angst dat hij nooit meer ergens in zou kunnen geloven.