#157 - in perspectief

Mijn ogen branden en mijn lijf voelt verdoofd. De hele nacht heb ik liggen malen. Ik voel mij stom, bezoedeld en bedrogen. Ik besluit naar het strand te gaan. De zee, het zand, de zilte geur en het gekrijs van zeemeeuwen. Het helpt mij altijd om alles weer in perspectief te zien. Het is nog vroeg en op een paar honden en hun baasjes na is het strand leeg. Ik rol de pijpen van mijn spijkerbroek op en doe mijn sandalen uit. Golfjes kabbelen over mijn voeten en de rust keert terug in mijn lijf. De bries blaast en ontrafelt de wirwar van emoties. En terwijl ik loop veranderen mijn gevoelens van mij stom-en-dom voelen in boosheid. Het is verdomme mijn schuld niet dat Wout en Walt een niet uit elkaar te houden eeneiige tweeling zijn. En het is al helemaal niet mijn schuld dat Walt zo jaloers is op Wout dat hij mij, de vriendin van zijn broer, versierde. Ik trap een stuk hout weg. ‘Klootzakken!’ De wind trekt aan en wakkert mijn boosheid verder aan. Ik zou ze wel wat kunnen doen. Ik moet denken aan zo’n oude Agatha Christie. En ik stel mij voor dat ik ze vergiftig met gif uit een antieke Zuid-Amerikaanse pijlpunt. Of dat ze oversteken en ik gas geef. Ondanks alles moet ik lachen. Ik die geen vlieg kwaad kan doen, bedenk hoe ik mij van de verschrikkelijke tweeling kan ontdoen. En met de wind in de rug loop ik terug.