# 157 De eindeloze deining spoelt af en aan.

Daar staan ze dan, met hun voeten precies op de scheidingslijn tussen water en land. Hun tenen lijken modderkruipers. Telkens als er een golf overheen spoelt worden ze het zand ingezogen. Ze wankelen, maar omdat ze elkaars hand vasthouden vallen ze niet om. Alleen het ritmisch ruisen klinkt in hun oren. De zon watert haar kleuren als een aquarel over de golven. Het hemelblauw schuift langzaam op. Eigenlijk is het stil, heel stil. Ze horen slechts de golven als woorden naar zich toe rollen. Fluisteren, doen ze. Ze fluisteren omdat wij het zijn, denkt ze. Het water is kouder dan ik dacht, denkt hij. Te jong…, bespottelijk gewoon, niet nog maar net vijftien, maar al vijftien hadden onze ouders moeten zeggen. Waarom willen ze niet zien hoe echte liefde eruitziet. ‘De zee zal onze belofte van eeuwige trouw omarmen. We zijn onscheidbaar, dat voelen we gewoon,’ hadden ze hopeloos verliefd en blind voor wijze raad tegen elkaar gezegd. Oranje rode kleuren kruipen langzaam op naar de horizon voor het indigoblauw, waarin de zon lijkt te verdrinken. Het ritmisch ruisen van de golven lijkt harder te klinken op de wind, die het geluid vervoert en over hun wangen blaast. Hij weet niet hoe het komt, maar plotseling schiet er een gedachte door zijn hoofd die hij hardop uitspreekt. ‘Ik heb mijn brommer niet op slot gezet.’ Ze stapt bij hem achterop, houdt hem vast alsof ze bij haar vader op de brommer zit. Eeuwig kan zomaar voorbij zijn denkt ze.