#157 Tussen dromen en derealisatie

Een hele bijzondere invulling met prachtige metaforen. Alleen de eerste zin begrijp ik niet. Ik graaf als Stanley? :thumbsup:

Thanks! Stanley is de hoofdpersoon uit een boek dat ik als kind ooit las. Die moest gaten graven van anderhalve meter bij anderhalve meter.

Ik had dezelfde vraag als Nancy. Misschien iets neutraals kiezen. bijv. 'als een held uit mijn favoriete jeugdboek'? Maar dit is slechts een suggestie hoor. En verder vroeg ik mij af of gletsjers stromen, smelten misschien?

Goede suggestie, het was een boek van de verplichte boekenlijst, dus ik ging er van uit dat het een bekend verhaal is. Maar ik vind het idee dat hij een fictieve jeugdheld nadoet wel sterk, hij leeft al in een boekenwereld. Gletsjers stromen. Gletsjer ontstaan doordat er meer sneeuw valt dan afsmelt. Hierdoor komt er sneeuwlaag op sneeuwlaag.

@mjjbogert, voor mij een extatisch verhaal dat mij verwonderde. 'Met honderdtachtig rijd ik in ... ' hopelijk in de verzamelplaats van je psyche. ;)

Hoi Michael, bijzondere invulling met surrealistische beelden. Heel mooi gedaan!

Mike, ... je verhaal is voor mij om in te lijsten en aan de wand te hangen. Rustig kijken en dan gloort er een :!: , het is spannend om te lezen.

Een intrigerend stukje tekst wat mij niet helemaal duidelijk is. Zit de HP in de tweede alinea in het boek, beleeft hij de gebutste voordeur alsof die van hem is? Mooie tegenstelling dat hij dan juist zich niet verantwoordelijk voelt voor de post. Wat bedoel je met: de verzamelplaats van de visie? Is dat de vluchtplek, het strand? Bij - achterstallige zaken die elkaar ontmoeten in mijn borstkast- krijg ik geen beeld: bedoel je de pijn in het hart? Als ik het verhaal zo invul dat de HP zijn eigen realiteit ontvlucht door te lezen dan klopt mi de laatste zin niet. Daar lees ik uit dat de HP zijn dromen begraaft in de boekenkast terwijl de HP juist zijn dromen haalt uit de boekenkast. Ik heb helaas, als lezer iets meer duidelijkheid nodig om het helemaal te doorgronden. Zeer originele invulling. :nod:

@mili dankjewel! Dat is een groot compliment. Hahaha jaa gelukkig wel. @TonBadhemd Thanks! :D @Riny haha dat is lief, dat ga ik ook met jouw comment doen. @Marietje Thanks voor de opbouwende kritiek. Na de eerste alinea verliezen we de hp, hij blijft in zijn kuil en verandert in een vertellende stem. Ik begrijp de verwarring, daar zaten ook twijfels, maar ik zag/zie niet hoe ik dat duidelijker kan maken. Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor de post omdat hij dit proces vaak herhaalt. HP loopt zover weg van alles in zijn leven dat hij de binding met de realiteit verliest. De lezer kan wel aannemen dat ze voor hem zijn, hij rijdt immers herhaaldelijk met honderdtachtig naar het strand. Hij ontkent zijn problemen en dat leidt tot (inderdaad) pijn in zijn borst (wellicht zou dueleren oid een beter beeld schetsen) en paniekaanvallen. Als hij het idee krijgt dat hij iets moet doen, iets van zijn leven moet maken of aan zijn dromen moet werken pakt hij een boek van de plank (uit zijn boekenkast, waarmee hij wel werkt aan zijn droomwereld/een visie ontwikkelt, de verzamelplaats van zijn visie) en raced hij naar het strand. Zo voert hij telkens niets uit en begraaft hij zijn dromen. Jammer dat het niet allemaal duidelijk is. Ik heb in dit stuk ook juist geprobeerd zo min mogelijk uit te leggen. In de eerste versie stond bv de zin: "zie, ik kom niet graag buiten." Dan is het duidelijk, maar niet intressant.

Integrerend en verrassend. De bodem van de kuil doet mij denken aan mijn kinderjaren: een kuil graven met in de rand een uitgegraven bank en daar zaten we dan in ons eigen huis. Hoe dieper hoe spannender en bij deze hp hoe veiliger om 'weg' te zijn. Sterk opgebouwd, Groet Connie

@ccscharl Haha "Hoe dieper hoe spannender" dat vind ik een grappig inzicht. Ik kan me er ook in vinden. Bedankt voor de complimenten!

Mike, ... ja, ik was een beetje op de goede weg. Ik voel dingen soms meer dan ik ze onder woorden kan brengen; daar moet - indien mogelijk - nog wat verandering in komen. Je hebt eens geschreven: 'De lezer moet huilen, niet het papier.' Dank voor je uitleg.

@Riny, Dat heb ik ook wel vaak. Vragen stellen helpt. Ik schrijf meestal tuinierend, ik begin ergens en kijk waar het verhaal heen gaat. De personages stellen zich zegmaar aan mij voor naarmate het stuk vordert. Dan krijg je het gevoel. In dit geval een personage dat niet graag buiten komt. Dan vraag ik mezelf, oke. Wat zijn de gevolgen ervan? Die schrijf ik dan uit. Zo vervang ik "Ik ben verdrietig" door bv een trillende lip.

Hee Corrie, Bedankt voor je reactie en de complimenten! :D Ik snap de verwarring met kleur, ik had er een beetje twijfels bij. Mijn overweging was als volgt: inductieplaten worden rood, daar hoef ik dus geen verdere uitleg bij te geven. Ik probeerde met zo min mogelijk woorden te werken. Het bracht vaker verwarring, dus ik heb het aangepast. Tnx!