#157 - Vlieger in het zand

De wind blaast vlagen zand op hoge snelheid over het strand. De laaghangende zon laat de golven glinsteren, terwijl de donkere lucht zich achter ons dichtpakt. ‘Mam, er komt zo vast een regenboog,’ zegt mijn zoontje hoopvol. Samen kijken we naar de lucht. ‘Wat mooi zou dat zijn, als onze vlieger de regenboog raakt,’ zeg ik. Hij knikt, en ijverig gaan we aan de slag om de vlieger in elkaar te zetten. Nog niet zo gemakkelijk. Het vliegerdoek klappert in de wind. Ik hou hem mijn voet op de grond in bedwang. Het touw raakt in de knoop en de gaatjes lijken niet gemaakt voor de stokjes. Mijn zoon kijkt me aan. Met een twinkeling in zijn ogen. ‘Moeders kunnen dit ook niet,’ hoor ik hem zeggen. Op dat moment barst de hemel achter ons open. De regen slaat horizontaal tegen onze rug en binnen enkele tellen zijn we doorweekt. Slierten haar plakken in mijn gezicht en mijn broek kleeft aan mijn benen. ‘Rennen!’, roep ik. ‘Daar, naar dat restaurantje. Daar zitten we droog.’ En we rennen. De half afgemaakte vlieger trekken we achter ons aan, hij stuitert over het strand. Binnen drinken we een mok warme chocolademelk, met extra veel slagroom. De regen slaat tegen de ramen. Aan onze voeten ligt de vlieger, geknakt en besmeurd met zand. ‘Die zal nooit meer vliegen,’ zegt mijn zoon.