# 157 Zanderige taferelen

Na mijn dronken escapades op het Beach Festival herinner ik me alleen nog de volle maan. Hierna plofte ik met mijn gezicht recht in het zand. Het was niet de lauwe ochtendzon die me wakker maakte, nee het was het gevoel dat iemand mijn broek uittrok. Het eerste dat ik zag met mijn wazige blik was een harig klokkenspel dat prominent in mijn gezicht bungelde. ‘Jezus Christus!’ riep ik met enige schrik in mijn stem. De man ging recht staan. Hij droeg alleen een steek hoed, voor de rest was hij naakt. En, oh ja, hij hield zijn linkerhand op zijn rechterborst. ‘Niet Christus, Napoleon is de naam.’ Hij trok me recht en merkte dat ik er ook naakt bij stond. Een blote jongedame had mijn broek in haar handen en maakte pirouettes in het warme zand. Napoleon lachte. ‘Mevrouw Pavlova is onder de indruk van je broek, jongeman.’ ‘Die is van O’Neill, heb ik best veel voor betaald.’ ‘Hier heb je geen broeken nodig, alleen ongebreideld plezier!’ Hij liep naar Anna en ze begonnen sierlijk te dansen. ‘Hier is het vierentwintig uur high life, wen er maar aan.’ Jakko de Eenhoorn stond naast me. ‘Je hebt en flinke hoorn, Jakko.’ ‘Dank je.’ Ik wilde nog een gesprek voeren met hem, maar op de achtergrond hoorde ik de Deus ex Machina aan komen. Zijn geschreeuw kwam steeds dichterbij. ‘Slaap,’ nog vrij kalm, ‘Slaap,’ meer dreiging in zijn stem, ‘SLAAP!’ Zonder waarschuwing gooide hij een handjevol zand in mijn gezicht. Het was de lauwe ochtendzon die me wakker maakte.