#156 - De dag die jubelend begon

Mijn gezicht ziet er in de spiegel grauw uit. Ik haal de mascara van mijn ogen en poets mijn tanden. Ik bedenk dat mijn bed nog overhoop ligt. Ik kan vast niet slapen maar tussen de lakens van afgelopen nacht liggen zie ik niet zitten en in opblijven heb ik ook geen zin. Dus verschoon ik mijn bed. Mijn gedachten malen. De blik in zijn ogen toen hij zei: ‘Je weet toch dat ik een eeneiige tweeling ben? Twee druppels water?’ Ik keek hem niet begrijpend aan. ‘Ik zou toch nooit alleen gaan stappen zonder eerst jou te bellen dat ik bij haar weg ben?’ Er begon mij iets te dagen en ik realiseerde mij op dat moment pas dat hij gisteravond alleen maar lachte toen ik vroeg of hij bij haar weg was. ‘Bedoel je …’ Ik wilde het niet weten. Het enthousiasme in zijn stem toen hij belde: ‘Kan ik vanavond bij je langskomen? Ik ben bij haar weg. Voorgoed.’ ‘Dat weet ik toch!’ riep ik uitgelaten terug. Ik dacht aan gisteravond en zijn ‘hoe bedoel je’ drong niet echt tot mijn door. ‘Kom je eten,’ vroeg ik. ‘Zes uur ben ik thuis.’ En na een ‘ik ook van jou’ hing ik op. ‘Wat zie jij er stralend uit,’ zei mijn collega. ‘Heb je de loterij gewonnen?’ ‘Zoiets.’ En ik lachte. De grijns op mijn gezicht toen ik mijn mascara opbracht. Mijn lijf bruiste zo van geluk dat er geen ruimte was voor ontbijt. Ik zong en stond niet stil bij het feit dat het wel raar was dat hij wegging terwijl ik sliep. Mijn hoofd bleef zich vullen met herinneringen aan de afgelopen nacht. De voorzichtige minnaar verdwenen en in plaats daarvan een heet beest dat mij liet jubelen als nooit tevoren. (NB ik ben een beetje van de opdracht afgeweken en heb gekozen voor fictie)