#156 Een mooie dag.

“Hier heb je niet van terug!” Ik goot een emmer koud water over mijn neef. Hij begon te lachen. Het startsein was gegeven om grover geschut in te zetten. We waren begonnen met bekertjes en waterballonnen maar uiteindelijk liep het uit de hand. Het was de warmste dag in juli. Bijna de hele familie zat verspreid door de tuin op picknickkleden, een enkeling werd gemist. Mijn moeder improviseerde in de keuken een lunch. Soep uit blik en stokbrood. Hier was ze niet op voorbereid. Niemand eigenlijk. We stonden bij de auto’s en vroegen ons af ‘wat nu?’. In meerdere opzichten. En hoewel de praktische zaken op een dag als deze naar de achtergrond verdwenen, moesten we toch lunchen. “Dan maar bij ons.” riep mijn moeder en we lieten een zee aan zonnebloemen achter ons. De weg ernaartoe leken we wel een bloemencorso zonder bloemen. Die lagen bij mij in de auto. Mensen stopten, niemand zwaaide. Maar iedereen wist het. De geur van de bloemen vermengde zich met het sop van de bellenblaas. Honderden zeepbellen zweefden naar de hemel. Ze glinsterden in het zonlicht. We stonden op een overvol kerkplein en zwaaiden de zeepbellen na. Op dat moment geloofde iedereen in een hemel. En tegelijkertijd vroegen we ons af ‘waarom in hemelsnaam?’. In de kerk was het koel. Maar alle mensen maakten het warm. Er werd gezongen, geklapt, kinderen die een stukje mochten zingen, zwaaiden vrolijk naar hun ouders, er werden foto’s gemaakt en de dominee vocht tegen zijn tranen. Wij hielden ze niet tegen. Buiten zagen we hoeveel mensen er waren gekomen. Alleen de eerste twee rijen met stoelen waren nog vrij. Wij waren de erehaag. Om de hoek kwam een pony met een klein karretje achter zich aan. Zonnebloemen in zijn manen en ballonnen aan de kar. Een kleine ongelakte grenen kist verdween in een bloemenzee. Mijn nichtje had haar mooiste zomerjurk aan. Mijn oom en tante deden hun best. Voor zover dat kon. ’s Ochtend vroeg ik mij af wat ik moest dragen. Geen rouwkleding, maar feestelijk. Het beloofde een warme dag te worden. Ik twijfelde tussen twee bloesjes. Gek dat je je daar druk over kan maken op een dag als deze.