Irma, volle maan en een zoen erop ‘Wat ben je toch ook een bokkig serpent. Vals slangenmens dat je daar bent. Bloedzuiger is nog te netjes, maar de laatste dagen haal je het bloed vanonder mijn nagels vandaan.’ Met deze woorden nog naklinkend in de slaapkamer, draait Jaap zich om en stampt nijdig de trap af. Met een knal sluit de voordeur achter hem in het slot. Vol zelfmedelijden laat Irma zich op het bed vallen en begint hartgrondig te snikken. Ik kan er toch ook niets aan doen, troost zij zichzelf om toch maar een verklaring voor haar gedrag te geven. Ik begrijp mezelf niet meer. Waarom doe ik toch zo onuitstaanbaar. Na een half uur gaat ze rechtop zitten en besluit om te gaan douchen. Meestal helpt dat om van een kreng naar een mens te veranderen. Zuchtend staat ze onder de straal en ineens gaat haar een licht op: nee, ik word niet ongesteld, het is wat anders. Kennelijk heeft Jaap ook genoeg aan een afkoeling van een half uur want als Irma nog doucht, komt hij alweer thuis. Hij loopt kalm de trap op. Het douchewater klettert nog. Irma komt met een badlaken omgeslagen de slaapkamer weer in en ziet Jaap staan. ‘Lieverd, sorry voor daarnet. Ik wist niet wat ik mankeerde, ik was echt verschrikkelijk. Ik weet hoe het komt, het is de maan. De stralen van de volle maan maken mijn hormonen onhandelbaar. Ik doe mijn best om daar een volgende keer eerder aan te denken. Kom, een zoen op de pijn die ik je deed.’