Ontspannen keken Tony en Kirja naar het gekrioel van hippies en zelfverklaarde druïdes tussen de stenen van Stonehenge. Tony kon een glimlach niet onderdrukken. De sukkelaars! Wat weten zij nu van échte zonnewenderituelen? Ze lieten het heiligdom achter zich en beklommen een kleine grafheuvel aan de andere kant van de weg. Midden op de grafheuvel lag een grote steen waarop Kirja met een krijtje twee runen tekende. De wind wakkerde aan, blies haar lange, rode haren in haar gezicht en ging daarna weer liggen. De runen gloeiden zachtjes. De steen verdween en de achterliggende tunnel werd zichtbaar. ‘Snel,’ fluisterde Tony. Hij nam Kirja bij de hand en trok haar de grafheuvel in. Eenmaal binnen werd het pikkedonker. De steen was weer teruggekeerd en blokkeerde het schaarse licht van de nachtelijke hemel. Met de zaklamp van Kirja daalden ze een eeuwenoude, afgesleten stenen trap af totdat ze in een kaarsrechte gang uitkwamen. Aan het einde van de gang was een ronde kamer met in het midden een groot vuur. Rond het vuur stonden elf mannen en elf vrouwen in lange, witte gewaden. Een twaalfde man wachtte hen op. ‘Wees welkom, kinderen.’ Hij lachte een brede lach naar het jonge koppel en gaf beiden een wit gewaad. Enigszins beschaamd kleedden Tony en Kirja zich om en gingen in de cirkel staan. De man gaf ze een houten kom met een gouden drank. Kirja dronk als eerste en terwijl Tony de beker leegdronk, zag hij Kirja haar bewustzijn verliezen. De laatste slok spuugde hij uit, maar het was al te laat; zijn zicht werd wazig. Hij zag nog net hoe de man een lang mes uit de mouw van zijn gewaad haalde. Daarna werd het zwart. Boven Stonehenge begon de zonnewende. Onder Stonehenge begon het échte ritueel.