Een koppel eenden komt aangewaggeld tussen de halmen van het hoge gras, tussen de boter-en paardenbloem, het madeliefje en de ranke herderstas. Ze komen iedere dag, zon, wind of regen, niets houdt ze tegen. Wetend dat ik kruimeltjes brood voor ze strooi. Om luid snaterend, verzadigd, verder te trekken strekken ze plots hun krachtige vleugels. Het verenpak van het mannetje is glanzend groen en blauw, het vrouwtje is in nederig bruin gehuld. Ze stijgen op. Waar naar toe? Ik weet het niet. Maar eens vlieg ik met ze mee. Is dat niet mooi?