#145 Het moet maar eens gezegd

Het moet maar eens gezegd Het moet maar eens gezegd: Dos Wijnhof heeft de gezegende leeftijd van vijfennegentig, sinds 1 februari; de incubatietijd niet meegerekend. In mijn geval zou je er dan tien maanden bij moeten tellen. Na deze tien maanden was mijn moeder ten einde raad. Schietgebeden en novenen hielpen geen zier. Een incompetente vroedvrouw had haar toen aangeraden haar hele buik met trekzalf in te smeren; dat zou de noodzaak tot bevallen bespoedigen, zo oreerde ze met gezag. Maar als ongeboren dreumes was ik al wars van verhuizingen. Ik bleef zitten waar ik zat en verroerde me niet. Tót mijn moeder het onderhand welletjes vond. Ze drukte met haar wijsvinger ritmisch in haar navel en verordonneerde: ‘Je-komt-er-nú-uit, of-ik-kom-je-hálen … jij kleine lanterfanter.’ En zo geschiedde. Ik was te fors gegroeid en haar opening was te nauw. Ik werd keizerlijk geboren en verkaste naar het huis waarin ik nog steeds woon. Op mijn vijftigste trouwde ik met een oud-leerling van me, die vijfentwintig jaar jonger was en sindsdien heb ik mijn leeftijd aangepast aan de hare en dat bevalt uitstekend. Vorig jaar liepen we samen de honderdste Vierdaagse en dat is zo goed bevallen dat we nu weer volop in training zijn voor de aanstaande. Alleen de Zevenheuvelenweg van Groesbeek naar Berg en Dal viel ons zwaar. Dit jaar maken we het ons makkelijk, we lopen de route van dertig kilometer in plaats van veertig. Twee kleinkinderen lopen mee en dragen de rugzak; dat vinden we grandioos.