Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#144 - De lokroep

Zoals elke avond deed Marjolijn alle deuren op slot, sloot de gordijnen en liet de rolluiken neer. Ze hoorde het gekraak van het duister tegen de houten omheining. Hetzelfde liedje als altijd. Ze zuchtte, deed alle lichten aan en nam een slaappil. In de berging had ze een provisoir bed gemaakt. Enkele weken geleden dacht ze dat het maar voor één nacht zou zijn, hooguit twee. Maar het duister gaf niet op, wilde haar meesleuren in een spiraal van verderf en controleverlies. Ze verzette zich, streed als een Vestaalse maagd, maar de vermoeidheid begon haar parten te spelen. Nog even en ze zou toegeven, de rolluiken optrekken en in haar japon naar buiten gaan om nooit meer terug te komen. Niemand zou haar missen tot de brievenbus uitpuilde en de rekeningen onbetaald bleven. Ze zouden haar luxueuze huis leegmaken en zich afvragen waarom er een beslapen matras in de berging lag, waarom de met satijn beklede muren volgeklad waren met fluorescerende verf, waarom er overal kaarsen en lampen stonden. Haar huis was een baken van licht, maar ze hield het voor zichzelf, het duister was te machtig. Geen piertje scheen door de luiken of raamkozijnen door, daar had ze wel voor gezorgd. De slaappil begon te werken, haar ogen gingen toe, alle licht rond haar vervaagde. Ze vocht tegen het enige duister dat ze niet kon vermijden. Een onbekende zoete lokroep wekte haar uren later uit haar dromen vol licht. Ze kon niet langer weerstaan. Ze stond recht, wankelde slaapdronken naar de achterdeur. Op de tast liep ze het grasveld op, blootvoets. De duisternis stond haar daar op te wachten, omarmde haar met zijn warme armen en slokte haar op. Ze lachte. Ze was niet meer bang.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat mij raakt aan dit verhaal is een bepaalde gedrevenheid die erin zit. Angst voor duisternis met een meestal helder plot. Ik mis iets meer beeld, geluid, geur, directe beleving (ja, show). Ga eens in het donker in de tuin zitten en schrijf op wat je ziet, proeft, ruikt, voelt op je huid, in je lijf? Daarmee kun je dit verhaal nog sterker maken. Hoe voelt angst? Waar merk je het precies aan?

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Hallo Joke, het lukt je heel goed om de mij als lezer de beklemming en angst van je HP te laten voelen. De bevrijding op het eind lucht mij dan ook op. Mooie zinnen :thumbsup: Als je wat witregels er tussen laat leest het rustiger.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Odile, je hebt helemaal gelijk. Ik was zo blij dat ik terug tijd had om hier iets te posten, dat ik wat rap ben geweest. Ik had het beter kunnen uitwerken. :) Nancy, jij ook bedankt voor je commentaar, doet deugd te horen dat ik je kan meeslepen ;). Ik zal hier weer wat vaker aanwezig zijn, ik kom je zeker nog tegen!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Joke, wat een intrigerend verhaal. Eenmaal begonnen te lezen kon ik het niet meer loslaten. Eens met Nacy vwb witregels. Klein dingetje; strijdde ==> streed?

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Soms ben je bang voor iets wat er niet is! Wat fijn dat dit zo opgelost is; ze heeft er echt voor gestreden. Dank voor je verhaal, Joke.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Ton, fijn om horen dat het je meesleepte, dat maakt me blij. :) Witregels, inderdaad, maar ik kom uit een cursus waar witlijnen maar onder bepaalde voorwaarden konden, ik heb die regels hier iets te strikt toegepast. :D En strijdde, ja inderdaad, streed is juist. Ik pas het aan! Riny, dankje voor je commentaar.