#145 - Vliegeraar

Een jong gezicht scheurt voorbij, remlichten vormen ogen als zijn voet de pedaal raakt. Ik laat mijn duim zakken wanneer de gepimpte auto achterwaarts naar me toe komt. ‘Waar ga je heen, opa?’ Onder de baseballpet kijken blauwe ogen me aan. ‘Naar zee, jongeman.’ Ik plof in de leren stoel en lijk wel een reus met een auto als rugzak. Hij kijkt nieuwsgierig naar de tas op mijn schoot, die ik met twee handen tegen me aandruk. ‘Wie wacht er aan zee?’ ‘Strand. Wind.’ Ik schater, terwijl hij me uitdrukkingsloos aankijkt. Mijn bovenste tanden komen los, ik duw ze terug op hun plaats. Mijn hand draait de volumeknop hoger en ik zie zijn verbaasde blik. Mijn trommelvliezen trillen drukkend mee met de bastonen. De auto schakelt een versnelling hoger. ‘Vet’, zeg ik. Mijn armen gaan omhoog, zwiepen van links naar rechts. Ik ben niet zeker of ik het tempo te pakken heb, maar zijn mond lacht goedkeurend. Het contrast met de pijn in zijn ogen blijft. ‘Is het de liefde?’. Hij laat het raam zakken. De wind dendert mee op het ritme van de muziek. ‘Ze is er vandoor met een ander.’ De auto brult als hij de derde rijstrook opzoekt. ‘Is hij knapper?’ vraag ik luchtig. ‘Zijn auto in ieder geval wel.’ ‘Ander en beter he!’, roep ik enthousiast, met vooruitgestoken vuist. Aarzelend tikt hij aan. ‘Je bent een rare, opa!’ ‘Opa is thuisgebleven, mijn vriend. Geef nog maar wat gas!’ We knallen en laten een wereld achter ons. Dreunend komen we tot stilstand bij het strand. ‘Je bent er,’ slikt hij. Ik maak opnieuw een vuistje. ‘Wat je loslaat, vliegt weg met de wind.’ We tikken aan. ‘Wat zit er in de tas?’ Ik trek het zeil omhoog en plooi het open. ‘Een vlieger.’ Hij schatert. Ik ook.