#143 Tussen hemel en aarde

Tranen prikken nog steeds in haar keel als ze in de lege lift naar beneden stapt. Die stomme muts, amper een jaar een relatie en dan: wij zijn zwanger. Terwijl zijzelf na het doorlopen van het hele medische circuit en wat niet meer, nog steeds een lege buik heeft. Een verdieping lager stapt een wow-man in. Een bliksemschicht schiet tussen hun ogen heen en weer. Het enige licht dat overblijft, is de gloed rond zijn hoofd. De lift komt krakend tot stilstand. Het licht gaat weer aan en de lift komt in beweging. De deuren gaan open en alleen het rood op haar wangen en de schittering in haar ogen verklappen wat er is gebeurd. ‘Gaat het met u, mevrouw? Vierentwintig uur alleen opgesloten in een lift.' ‘Vierentwintig uur?’ In haar beleving waren het uren. ‘We hebben de grootste stroomstoring ooit gehad, werkelijk niks deed het meer en alles lag plat.’ Ze voelt een kneepje in haar billen als ze de reddingswerkers ongelovig aankijkt. Een jaar later stapt ze met haar kostbaarste bezit in de lege lift naar beneden. Ze geniet nog na van de bewonderende blikken en de ooh’s en aah’s van haar collega’s. Een verdieping lager stapt de wow-man weer in. Zijn ogen lichten op als hij haar ziet. Rood kruipt naar haar wangen en ze slaat haar ogen neer. Dan kijkt hij in de draagzak voor haar borst. Zijn mondhoeken krullen omhoog. ‘Hee Joshua,’ zegt hij, ‘daar ben je dan!’ Stralend kijkt hij op. Ze kijkt hem aan. Een bliksemschicht gaat over en weer. Het enige licht dat overblijft, is de gloed rond zijn hoofd en het hoofdje van de baby. --- Op basis van alle feedback (waarvoor dank!) heb ik een andere versie gemaakt. Voor wie geïnteresseerd is: hij staat bij commentaar #26