#143 De brandkast

Karel lag op zijn sterfbed toen plotseling het licht uitviel. Met nog snel wat kaarsen uit de huiskamer gepakt verlichtten zij de slaapkamer. Hij hield van kaarslicht. Zijn woonkamer stond er vol mee in alle kleuren, soorten, maten en zelfs geuren. ‘Toch mooi om hem nog met kaarslicht bij zijn laatste ademtocht te begeleiden’, fluisterde zijn oudste zoon. Ze knikten instemmend. Het leek erop of hij nog iets wilde zeggen. Veel kracht om te praten had hij niet meer, maar hij deed zijn best meenden zij te zien. Zijn drie kinderen hadden de hele week afwisselend bij hun vader gewaakt. Zijn uitspraken: ‘De handel kleeft aan mij en dat is er wat er aan jullie ontbreekt. Jullie zijn tot het bot toe verwend. Ik had jullie moeten laten werken voor je geld’, waren hen reeds bekend. Ze kwamen steeds dichter bij zijn mond om hem te kunnen verstaan. De gesprekken met hem probeerden ze de laatste tijd zo subtiel mogelijk te sturen naar de code van de brandkast. ‘Maak jullie nu maar niet ongerust, die code krijgen jullie van mij heus op tijd.’ Maar de tijd drong nu wel, gezien de situatie waarin hij verkeerde en de kaarsen die bijna opgebrand waren. Hoe zij het licht weer tot branden konden krijgen bleek ook niet hun sterkste punt. Hij blies met zijn laatste adem, en een glimlach rond zijn mond, de code hun oren in. ‘Drie, vier, vijf…, acht, negen hekje... Hij was nog warm, toen het synchroon in de gangkast klonk. ‘Drie, vier vijf…, acht, negen hekje.’ Een klik en hun ogen bolden zich tot het maximum van hun oogkassen. ‘Wat?' 'Reserve stoppen?'