# 143 Zwart

De bliksem slaat in en de opname van “De wereld draait door” valt stil. Een donkerte daalt neer over het huis. Zelfs de straatlantaarns hebben het opgegeven. ‘Typisch.’ Op de tast vind ik de zaklamp op zijn vaste plaats, loop ermee naar het kastje en hoop. Er gebeurt niets. Of liever, er gebeurt van alles in mijn hoofd maar niet in huis. Alsof ook mijn hersenen een kortsluiting hebben ondergaan. Hoe lang zal dit duren? Dat ik morgenvroeg mijn portie cafeïne moet missen is pech. Als ik dat fragment … Godver. De deadline is morgen. Een kortverhaal, met als onderwerp ‘De kluizenaar.’ Dubbelshit. Ik had het vandaag al moeten doorsturen, maar ik was niet tevreden met de uitwerking en wilde er een nachtje over slapen. Kaarsen in alle maten en kleuren zet ik in een lijn voor mij op tafel. Lucifers vind ik in de keuken. Ik grabbel naar papier, vind een pen en begin te schrijven vanuit mijn geheugen. Behalve de wind die de takken onrustig in beweging brengt, is het enige geluid dat van mijn pen die over papier schuift. Af en toe staar ik in het licht van de vlammen om dan weer fanatiek verder te schrijven. Het lukt me beter in deze sfeer, constateer ik bij het lezen van de eerste zinnen. Een half uur later lees ik mijn eindresultaat. ‘Tijd voor een kopje thee.’ Ik sta op en vul een waterketel met de zaklamp tegen de muur geplaatst. Gas werkt nog. In afwachting vul ik een mok met een theebuiltje. Ik ga aan tafel zitten en laat mijn hoofd op mijn armen rusten. Een gefluit haalt me uit mijn slaap en ik spring op. Takken zwiepen hard tegen het raam. Het onweer roffelt tegen het dak, druppels glijden langs de binnenkant van het raam. De omgeving komt me bekend voor en ook weer niet. Ik ga naar het houtvuur om mijn handen te warmen en haal de ketel van de haak. Enkele kaarsen liggen ongebruikt naast de haard. Een droom van een leven dat ik onlangs heb opgegeven. Ik voel me hierboven goed. Zonder internet of elektriciteit, zoals het een kluizenaar betaamt.