#139 Hondenhemel

‘Hij doet niets,' roept ze. Morgen brengen, hij doet wél iets: hij springt tegen me op en likt aan mijn been. ‘Kunt u die hond aan de lijn houden, alstublieft?' Een boze blik, alsof ik haar hoogstpersoonlijk heb beledigd. Ik denk aan mijn opa die elke nacht droomde over honden die hem aanvielen. Gillend werd hij wakker en mijn oma moest hem geruststellen. Honden ruiken angst, dat is zeker: als achtjarige besprong een hond me, terwijl ik op de fiets zat. Bebloed onderging ik de Tetanusprik en daarna ging ik met een grote boog om honden heen. Tot ik in een café over een hond struikelde; ik dacht dat er een kleedje lag. Nee, het wordt nooit iets tussen hond en mij; het zit gewoon in de genen en ik zwijg maar over de stinkende poep die aan vele profielschoenen heeft gekleefd. Toen kwam Donja, de hond van mijn vriendin Lieke. Ik ontweek haar, zij zocht me op. Keer op keer, al kwispelend. Ze kwam niet te dichtbij, maar ze ging voor me staan en keek me aan met een blije blik. ‘Ze is dol op jou,' zei Lieke. Ik bezweek en accepteerde haar vriendschapsverzoek. Donja is geen echte hond, maar is gewoon Donja, besloot ik. Na Donja kwam Snuffie. Vrienden namen Snuffie zondags mee naar de kerk waar hij zich voorbeeldig gedroeg, liggend aan hun voeten. Bij psalmgezang leefde hij op en jankte mee uit volle borst. ‘Zijn plaats in de hondenhemel is verzekerd,' zeiden de kerkgangers. Ook Snuffie bleef volhardend bedelen om mijn vriendschap. Weer ging ik overstag: ik was niet bestand tegen deze overstelpende liefde en volharding. Dat nachtmerries over een hemel vol honden me daarna teisterden, nam ik voor lief. Een familiekwaal.