#136 wekelijkse opdracht Water

‘Amuseer je en maak je ook foto’s van waar je was? Dan kan ik straks genieten wanneer ik ze zie,’ vraag ik wanneer Man een bergwandeling gaat maken. Mijn wandelspieren zijn buiten werking. Bij een bepaald punt zet ik hem met de auto af en op een heel ander punt haal ik hem over vijf uur weer op. Man gaat op pad, ik weet de route die hij gaat doen, want je weet maar nooit zo hoog in de bergen. Heel even kijk ik hem na, ik moet meer vertrouwen in hem hebben. Hij komt niet iedere keer met de helikopter terug van een wandeling. Zou hij genoeg te drinken bij zich hebben? Zou hij er wel aan denken om te drinken? Zodra hij uitdroogt begint zijn hart gekke dingen te doen en dat merkt hij dan niet. Hij heeft het te druk met bloemetjes en beestjes op die bloeiende planten te fotograferen. Vijf uur later heb ik nog geen telefoontje van hem gehad. Dat hadden we toch afgesproken? Een half uur later begin ik me ongerust te maken. Is er wat aan de hand? Natuurlijk niet, dan had hij toch wel gebeld? Na een kwartier komt dan het telefoontje. Of ik hem wil ophalen op het afgesproken punt. Natuurlijk, ik pak de autosleutels en ga op pad. Hij klonk opgewekt. Zie je wel? Onnodig ongerust geweest. Zodra hij naast me zit, vraag ik: ‘Was het leuk?’ ‘Heerlijk, ik heb genoten.’ ‘Mooi, heb je genoeg gedronken?’ ‘Oh, eh, ik denk het niet.’ Meteen zet hij een flesje aan zijn mond en drinkt drinkt een halve liter. ’s Avonds, in het donker zucht hij de hele tijd, vinger aan zijn pols. Oh jee, het is weer zover. Hartklachten door uitdroging. Zo eenvoudig, vanzelfsprekend helder water. Zo belangrijk.