#136 Pech

Marit wappert met haar hoed maar het geeft geen verkoeling. Ze likt over haar gebarsten lippen. Zand knarst tussen haar tanden en zit met dikke korsten in haar neusgaten. De outback strekt zich in een onmeetbare leegte voor haar uit. Zal ze het redden? Ze móét verdomme. Ze zet haar hoed weer op. Voorovergebogen ploetert ze verder. Het hete zand brandt door haar schoenzolen. Het enige waar ze aan kan denken is de laatste fles water in haar rugzak en dat ze zo min mogelijk mag drinken. Bij iedere ademhaling lijkt ze van binnenuit te verschroeien. Vuistregel nummer één; altijd bij het voertuig blijven, de buitenspiegels omhoogdraaien om het zonlicht te vangen voor eventueel vliegverkeer. Of de banden in de fik steken, maar dat laatste ging hen te ver, en na anderhalve dag wachten in deze bakoven, en water dat schrikbarend slonk, hadden ze vanochtend lootjes getrokken. Brenda trok aan het langste eind en bleef bij de Jeep. Met een licht gevoel in haar hoofd gooit Marit haar rugzak af en giet met grote slokken het warme water naar binnen. Het lest haar dorst niet en verzacht ook niet haar schurende keel maar lijkt in haar mond te verdampen. Met een groeiend schuldgevoel blijft ze drinken en dwingt zichzelf uiteindelijk te stoppen. Ze veegt langs haar voorhoofd. Kon ze die verrekte zon maar uitzetten. Waarom waren ze in vredesnaam van de doorgaande weg afgereden? Brenda’s stomme ideeën over avontuur. En ze snapt nog niet waarom die kloterige Jeep niet meer startte. Marit houdt de fles in haar handen wanneer ze verder strompelt. Iedere stap wordt een overwinning. Dan ziet ze stofwolken. Godzijdank. Hulp. Het laatste water verdwijnt in haar keel. Ze strekt haar tong om de laatste druppels op te vangen. Een groep kangoeroes hupt even later voorbij. . .