#136 – Water

Miljoenen diamantjes schitteren op het oppervlak. Ik loop vastberaden op het water af. Vlak voor de branding sta ik stil. Ik wacht tot eerste uitgerolde golfje over m'n voeten likt. De haartjes op m'n armen schieten acuut in de houding. Best koud nog. Ik loop door, blik vooruit op de golven die van zee aan komen rollen en langzaam groeien tot indrukwekkende hoogte voor ze breken in een prachtige witte kraag. Links en rechts van me wordt druk geoefend met golfsurfen. Jong grut in hippe wetsuits proberen al glijdend op een golf overeind te komen op de plank. Is best moeilijk, zo te zien. Het water staat nu tot m'n middel en dit is het moment. Het moment van twijfel omdat het toch echt heel koud is, en alles in m'n lijf schreeuwt “brr” en "veel te koud" en "kom, mooi geweest, lekker terug naar de handdoek". Ik sta stil. Ik wacht. Elke golf geeft een rilling. Ik hap naar adem en m'n voeten starten al de loop terug naar het strand. Dan roept ze. Dat kleine, witblonde meisje in alleen een zwembroekje. Ze springt en duikt in de golven en zwaait met twee armen naar me. "Kom nou! Het is echt lekker, helemaal niet koud! En de golven zijn zo leuk, kom op!" Ze heeft zo'n aanstekelijke pret in haar golvenspel, dat ik niet kan achterblijven. Ik haal diep adem en duik in een golf. De stilte onder water is onvoorstelbaar. Geen joelende kinderen, schreeuwende meeuwen, suizende wind. Adembenemend stil. Ik zwem onder water door. De kou trekt weg en maakt plaats voor hartverwarmende tintelingen. Ik kom happend naar adem boven. En ik ben bij dat witblonde meisje, dat met het allergrootste plezier in een golf duikt en zich mee laat drijven op het schuim. Ik ben haar.