#135 - Weemoed

Ik wil niet klinken als mijn grootvader, naar wie ik vernoemd ben, maar ik, Olaf de Groot doe het toch. "Wees altijd nederig en dankbaar" is de meest wijze uitspraak die hij me heeft bijgebracht. Ze noemen hem nu, nu ze alles weten, de grote Inspirator. Ze hebben het tijdens zijn fysieke leven nooit doorgehad. Mijn grootvader en ik wisten allang dat er een nieuwe tijd was aangebroken. Een tijd zonder armoede, geweld en ziekte. Dat was ons grote geheim. Ik zat uren te luisteren naar zijn verhalen. Hij kon zo prachtig vertellen over spannende avonturen die hij had meegemaakt en alle exotische bestemmingen die hij had bezocht. Hoe veel vriendelijke, gastvrije mensen hij wel niet had ontmoet. Hij heeft voor mij gemaakt wat ik wilde. Een nieuwe wereld, eigenlijk precies dezelfde wereld, maar anders gerangschikt. Eerlijker verdeeld. Hij schreef het allemaal op in een boek en gaf het gratis weg. Hij leefde zijn leven zoals hij zei. Niet in armoede, maar ook zeker niet in weelde. Hij was altijd druk bezig om de wereld een klein beetje beter te maken. Hij had ook een droom. Hij droomde ervan dat meer mensen deden wat hij deed, zodat de wereld er veel beter uit zou komen te zien. Precies zoals hij het in zijn boek had opgeschreven. Ik zit hier voor mijn raam in mijn zo goed als veilige huis en kijk genoegzaam naar buiten. Het is een mooie dag vandaag, meer niet. Het is nu precies een eeuw na de geboorte van mijn opa. Ik kijk naar mijn altaar met voor mij religieuze objecten. Zij herinneren mij eraan dat ik nederig en dankbaar moet zijn voor wat ik heb.