#135 Uodiomemeri …

Uodiomemeri … Ik wil niet klinken als mijn vader, die aan mijn sterfbed zat en mij op het hart drukte: ‘Jongen, zul je braaf zijn op het kerkhof!’ ‘Ja pa’, waren de laatste woorden die ik met moeite kon uitbrengen. Toen was ik dood. Ik hield mijn woord, was op slag genezen van mijn ADHD en liet mijn naaste buren in de kleigrond met rust. Pa had zich om niets zorgen gemaakt. Door te sterven waren mijn directe omgeving en ik dan weliswaar van mijn druktemakerij verlost, maar de migraine kleefde nog aan me alsof ik springlevend was. Ook haren, vinger- en teennagels blijven na de dood doorgroeien. En van fantoompijnen ben je in de kist ook nog niet verlost. Ik had er wel van gehoord, maar nu ik het zelf ondervond, was ik van die beweringen ook overtuigd. Ik had goede buren op anderhalve meter diepte. Zij wisten van de hoed en de rand en kenden iemand die mij met zekerheid van mijn eeuwigdurende schele hoofdpijn kon verlossen. Ze namen mij spoorslags mee naar Naamacha een dorp in Mozambique, vijftig kilometer ten westen van de hoofdstad Maputo, tegen de grens met Swaziland. De reis duurde een vingerknip lang. Daar woonde Joao Baobabo, een medicijnman die erom bekend stond de meest hardnekkige migraine binnen een kwartier voorgoed te slechten. De kennismaking was kort en hartelijk en omdat ik niet meer van deze wereld was kreeg ik 50% korting. We begonnen met een drankje dat ik in één teug moest opdrinken. Ik was blij dat ik al gestorven was. Toen volgde een korte gebedsoefening: een tekst die ik tijdens de behandeling hardop moest herhalen. De behandeling an sich duurde een half uur omdat mijn koppijn hardnekkig was. Weer was ik blij dat ik niet meer tot de levenden behoorde. Maar nu kan ik pas echt van de eeuwige gelukzaligheid gaan genieten. https://youtu.be/vkSZFh70hGc