# 135 - Uit het keurslijf

‘Ik wil niet klinken als die blauwkous van een tante Wilhelmina, maar je kan als vrouw beter maar niet trouwen.’ Theo, voluit Theodora en mijn beste vriendin, knippert haar tranen weg. ‘Oh, Theo,’ zeg ik. ‘Nou, het is toch zo.’ Ze staat op als het getoeter van Alberts Alvis klinkt. Met haar handen onder haar dikke buik kijkt ze hoe hij wegscheurt. Mijn gedachten glijden naar hoe het was. Schoeversdiploma op zak en een baan op kantoor. Echte flapper-girls waren we! Als ik mijn ogen sluit zie ik ons weer dansen. De Lindyhop, de Charleston. Aanbidders te kust en te keur en de wereld aan onze voeten. Maar Theo moest zo nodig trouwen met die flapdrol van een Albert, onze baas. ‘Waar zal hij heengaan?’ onderbreekt Theo mijn gedachten. ‘Gisteren bij Maison de Bonnetterie hoorde ik fluisteren dat Albert steeds gezien wordt met Robinetta. Robinetta! Die dikke trol? Dat zeiden ze vast om mij te treiteren.’ Ze loopt weg van het raam. Zwijgend doe ik een sigaret in mijn sigarettenpijpje. Ik wil niet zeggen dat ik gisteren in de Jazzclub Albert met Robinetta heb gezien in een wel erg intieme pose. Theo pakt mijn schouders. ‘Zeg eens wat!’ Haar ogen vernauwen, ‘het is toch niet waar?’ Ze wordt rood. ‘Rustig nou Theo. Je moet je niet zo opwinden, dat is niet goed voor de baby,’ zeg ik. Ze valt neer in haar stoel, even is ze stil. Dan veert ze op. ‘Oh Frankie, beloof mij dat je nooit trouwt! Maak onze droom waar en blijf een werkende vrouw. Maar….,’ er breekt een lachje door, ’… zorg bovenal dat je een echte femme fatale blijft!’ Theo pakt mijn handen vast. Tja, dat laatste lukt mij natuurlijk nooit. Maar het eerste? ‘Ja Theo, dat beloof ik!’