#135 Het paradijs

Ik wil niet klinken als mijn beul en weet dat angst de grootste valkuil van het leven is. Hij, gevangen door macht en ik, gevangen in onmacht. Ik sluit mijn ogen … Het eiland - op geen enkele kaart zichtbaar - tekent zich duidelijk af. Bergen met witte toppen, bossen in allerlei kleuren groen en steile rotskusten afgewisseld met lagunes. Afkomst is hier niet belangrijk. Ik breng enkel mezelf mee en het weten dat ieder levend wezen gelijk is aan elkaar. Hier mag ik uitrusten en terugkijken - zonder oordeel - en daarna besluiten het opnieuw te proberen … of niet; de keus is aan mij. Ik proef gal achter in mijn keel. De stank van mijn lichaam is overheersend aanwezig en ik neem me voor dat dit de laatste keer is. In ieder geval keer ik pas terug wanneer de beschaving zijn intrede doet. Waarschijnlijk nooit. Inwendig vervloek ik dit leven, en besef, dat ik me verlaag tot het niveau van mijn… ‘Ik geef je een laatste kans. Je hoeft alleen maar toe te geven dat jij, samen met jouw uitschot, deze pestplaag veroorzaakt hebt. Dan zullen we genadig zijn en je de strop geven in plaats van…’ ‘Nee,’ roep ik naar het ronde gat boven me, en spuug naar de smerige kop die grijnzend op mij neerkijkt, zijn mond vol rotte stompjes. De regen miezert op mijn doorweekte jurk. Ik houd mijn handen voor de oren in de hoop het gekrijs van mijn zusters buiten te sluiten. De geur van verbrand vlees laat me kokhalzen. ‘Loop naar de hel,’ schreeuw ik, en duik in elkaar als hij zijn dikke lijf naar binnen perst. ‘Daar ga jij nu naartoe.’ Hij sleurt me aan mijn haren omhoog. Ik schop en gil. Hij lacht. Het eiland roept me …