#132 - Een lege plek

Een lege plek Daar lag ik dan, in bed. Mijn hoofd bonkte. Mijn lichaam trilde van ontlading. Na jaren van inspanning, overbelasting, roofbouw en chaos was het míjn tijd. Ik was alleen thuis. Ik had geen trek. Ik was moe. Doodop. Ik sliep een gat in de dag. Alles beter dan prikkels. Dan ‘vulling van..’ Het enige wat ik kleurde, waren kleurplaten voor volwassenen. Ook mijn dagen kregen invulling met zelfzorg, simpele huishoudelijke klusjes en yoga-oefeningen. Met mijn focus op ruimte. In mijn hoofd, wel te verstaan. Ik zocht een lege plek in een overvol bestaan. Een lege plek is niet te vinden. Rust daar in tegen wel. Dan ontstaat er vanzelf ruimte. Als dertiger is er niets te klagen; een huis, twee auto’s, een grote sociale kring, uit gaan en álles binnen handbereik. Zonder moeite wordt het aan huis bezorgd. Bezorgd. Dat werd ik, toen ik geen rust meer kon vinden in de keuzes van alle dag. En dan heb ik het niet over keuzes van zwarte of bruine sokken. Ik bedoel een keuze in wat het beste is – voor mezelf, gezondheid en maatschappij. Wanneer was het goed genoeg? Vandaag de dag kan ik me de hele dag voeden. Geníeten. Van eten, van contact met mensen, de natuur, een geur, een geluid. Er is veel ongrijpbaars om een lege plek invulling te geven. Dan is er rust. Ik eet niet, ik voed niet, ik beweeg niet. Ik bevind me in een willekeurige ruimte. Ik voel mijn ademhaling, de aanwezigheid van mijn lichaam. Een plek zo geladen als ik zelf wil. Stilte in mijn hoofd. Een plaats waar het altijd okee is, op welke locatie ik ook ben. Hier kan ik voor altijd terug komen, als de tijd daar is. Uit de kunst