Een lege plek om te blijven, het is een liefdevol gedicht. Maar het roept bij mij een melancholisch gevoel op: je mist iemand, die je graag bij je wilt hebben. Ik heb een blijvende lege plek in mijn hart; het gevoel van iemand missen, die ooit was. Ik weet dat hij bestaan heeft, mijn vader, maar hij is al langer dood dan dat hij geleefd heeft. Hij ligt niet in het hoge gras maar in de tuin der doden. Ik ben er laatst nog geweest, voor een begrafenis. Het is een mooi oud kerkhof, meer tuin dan dodenakker. De paar herinneringen, die ik heb, koester ik. Maar die lege plek...., die blijft...., die schrijnt..... Altijd, ook na al die jaren nog. Het is een gesloten kamer in je hart. Zolang de kamer gesloten is, denk je niet aan die lege plek in je leven. Dan schrijnt het niet. Oh, ik ben niet zielig. Ik heb een pracht leven. We zijn nog steeds getrouwd, we hebben twee kinderen, vijf kleinkinderen. Ik heb mijn leven lang leuk werk gehad, wat ook nog eens goed betaald werd. We wonen mooi, we kunnen ons goed vermaken, ik schrijf, we zijn gezond. Dus wat wil je nog meer. Tja, dan komt toch weer van tijd tot tijd, die lege plek, waarvan ik wilde dat hij gevuld zou zijn met herinneringen, uit de kamer in je hart. Ik mis nu eenmaal iets wat de meeste anderen wel hebben: herinneringen aan mijn grootouders en mijn vader. De meeste anderen hebben geen blijvende lege plekken in hun leven. Waar ik blij om ben is, dat mijn kinderen en mijn kleinkinderen oud genoeg zijn om zich mij te herinneren. Voor hun geen lege plek, gelukkig.