# 130 - Ik heb nergens spijt van

De spiegel achter de bar bood me onrechtstreeks zicht op de vrouw. Een rode baret en een grijze wollen jurk flatteerden haar, en loshangende haren maakten van haar een vrouw zoals ik ze graag zag. ‘La petite Française,’ fluisterde ik hees, onder invloed van het nasale ‘Non, je ne regrette rien’ van Edith Piaf die de kroeg zwoelheid verleende. Ondanks het voor het merendeel mannelijke publiek dat zijn treurnis kwam uiten over het werk en de vrouwen, was Gust, de barman, fan van Piaf. En fan werd ik op dat moment ook. Behalve ‘la Française’ en ik, waren er nog drie mannen, die reeds hun roes uitsliepen. Ik verwachtte dat Gust ze zou wekken, maar die was van het principe ‘liever slapen, dan dronken de baan op.’ ‘Mijn laatste, Gust,’ ik tikte tegen mijn glas, gleed van de barkruk en ging op haar af. ‘Mag ik?’ Mijn hand lag al op de rugleuning. Ze keek me aan met een taxerende blik. Ik hoopte dat ik slaagde. Na haar handzwaai ging ik zitten en zag haar lege wijnglas. ‘Gust, voor de dame nog een wit wijntje.’ Ik keek haar vragend aan, ze knikte. ‘Wat doet een dame zoals jij nog zo laat op de avond?’ Het was eruit voor ik er erg in had. Moest ze zeggen dat ze me in bed wilde voor een potje seks, zou ik stomverbaasd zijn geweest. Ze zag er zo niet uit. Met vrouwen kon je echter nooit weten. ‘Dank je.’ De eerste woorden die ze sprak waren gericht tot Gust die de drankjes kwam brengen. Ik trok mijn portefeuille en rekende af. ‘Santé.’ We namen ons glas en klonken. Op niets. Op alles. Op elkaar. ‘Berend,’ en ik stak mijn hand uit. Haar hand voelde vrouwelijk, intiem. ‘Françoise.’ Kon het Franser? ‘En, bevalt je job je?’ Ik knipperde, meteen op mijn hoede. Mijn dagwerk was gekend. Wat mijn nachtwerk betrof… Ze legde haar hand vertrouwelijk op de mijne. Ik trok mijn hand weg, wilde mijn pilsje leegdrinken en verdwijnen voor er problemen kwamen. Een undercover flik, dat moest ze zijn. ‘Geen zorg, ik waak over mijn kleine vissen.’ Over tafel gleed ze een kaartje naar me toe, stond op en verdween. Stien Meersma, las ik. Vaarwel Française. Haar adres kwam me bekend voor. Verdorie. Dat was het adres naar waar ik al die gestolen antiquiteiten moest sturen. Mijn niet meer anonieme opdrachtgeefster.