#130

‘Ik ga, papa.’ ‘Willemijn!’ Papa's snor trilt van woede. Zijn bezoeker kijkt weg. Ik sla de deur achter me dicht en stommel de trap op. Peter Poelmans, bankdirecteur. Moet ik me met hém verloven? Die man is even saai als zijn naam klinkt. Grijs pak, bordeauxrode das, glad haar met een scheiding waar je een lat kan naast leggen. In mijn kleerkast zoek ik mijn verkleedpak. Vastberaden om deze avond te genieten, kleed ik me om. Ik friseer mijn blonde haren en spuit goed door met mama’s haarlak. Het halve leeuwenmasker contrasteert met de zwarte lippenstift van Lydia, niet de vriendinnenkeuze van mijn ouders. * ‘En nu,’ Lydia’s ogen glinsteren achter haar masker als we de parochiezaal verlaten, ‘bezoeken we een échte tent. Die preutsheid hier zelfs onder de maskers… ‘ Ik kijk verontrust. ‘Lydia, waar…’ Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. ‘Je bent te braaf, Willemijn. Maak plezier, dans.’ Ze draait een rondje op haar hakken en wankelt tegen mij aan. ‘Flirt, alvorens je één of ander snerthuwelijk aangaat.’ Haar adem tegen mijn wang. Een snik ontsnapt haar. De glans in haar ooghoek verdwijnt met een vingerveeg. We stappen zwijgend naast elkaar. Vragen naar wat ze meedraagt kan onze vriendschap ondermijnen. Ik kijk haar van opzij aan. ‘Met jou komt alles goed, geloof me.’ Ze houdt mijn hand vast. * Vrolijke volksmuziek, doorspekt van vals gezang en gelach. Papa keurt elk volkscafé af. ‘Amuseer je.’ Lydia knipoogt en verdwijnt naar Cleopatra. ‘Net binnen en reeds in de steek gelaten?’ Een Tarzan tenue, een woeste pruik en een vrolijke stem die niet dronken klinkt. Het Zorro-masker past er niet bij, maar stoort me niet. ‘Kom mee dansen, leeuwtje.’ Hij trekt me mee. Een uur later omstrengelen zijn armen me nog altijd. De kus op mijn mondhoek fladdert tot in mijn buik. Mijn handen glijden naar zijn nek. De tedere kus die volgt, biedt beloftes. ‘Ik hou van je.’ De schok die ik zou moeten voelen, dringt niet door. De ware vinden op een uur tijd lijkt me absurd en toch… ‘Ik heb je zien lopen, Willemijn.’ Hij trekt zijn masker af en kust me opnieuw met een hartstocht die ik herken uit de boekjes die onder mijn matras liggen. Papa zou het moeten zien. Zou hij het waarderen dat zijn toekomstige schoonzoon een kroeg opzoekt? Dat Tarzan enkel gekend is als 'meneer de bankdirecteur?'