# 129 - Dystopie

#129 – Dystopie Duna loopt diep in gedachten op het Zandpad langs De Vecht in Maarssen. Zij heeft net haar logeeradres: Goudensteyn verlaten en voelt zich wat ontwricht. Deze omgeving moet toch bekend zijn? De zon weerkaatst haar stralen in de rustige golven van de rivier. Het is vertrouwd en toch ook weer niet. Een argeloze fietser passeert haar rakelings. Duna schrikt, wat is dat voor iets griezeligs? Het is een heer die snel voorbijraast zonder een hoed op te hebben en wat voor geluid maakt hij daar? Dat is ongehoord …! Hij kijkt achterom en zwaait naar haar. In wat voor wereld leven we toch. Ze let niet op en komt ten val. Een naar gevoel neemt bezit van haar. Dan verliest ze het bewustzijn. --- Op een zonnige dag loopt Maria langs De Vecht. Rustig wandelt zij op het Zandpad om zich straks bij de uitspanning: “Gansenhoef” te verpozen. Het lijkt wel of het er hier anders uitziet dan voorheen. De loop van de Vecht is toch niet veranderd. Daar staat het theehuis dat bij het Grote Huis hoort. Het Grote Huis, zoals dat door de gewone man genoemd wordt, werd gebouwd door rijke Amsterdammers. Plotseling hoort ze een vreselijk lawaai, ze kijkt omhoog en ziet een machine met draaiende dingen. Verbaasd als ze is, let ze niet op waar ze loopt en valt. Ze voelt zich onpasselijk worden op dezelfde plek waar Duna bewusteloos raakte, verliest ook zij het bewustzijn. --- Het is heerlijk weer en Marijke rent een lekker stuk langs De Vecht. Goed voor je conditie. Op kantoor zitten is wel prettig maar je mist dan toch wel buitenlucht en beweging. Ze kijkt om zich heen en… tjeminee daar was ze bijna gestruikeld over een hoop textiel? “Hallo”, zegt ze hardop, “wat hebben we hier?” Dan staan daar twee, zeer verbaasd kijkende jonge vrouwen op. Ze zien er een beetje smoezelig uit, maar mijn hemel wat lijken ze op elkaar en wel allemachtig: ze lijken op mij! Zijn die twee gekloond? Nee, dat kon toen nog niet, laatst nog wel honden. Of zijn zij mijn vorige levens?