# 129 Vluchtweg

‘Klaar?’ Ze knikte. Van het kleine ’Blok-30’, het enige met dubbele tralies aan de ramen, renden ze langs het ruim bemeten ‘Blok-25’, zigzagden naar ‘Blok-20’, bleven langs de muren van de andere lopen om stil te houden achter ‘Blok-0' waar alles rustig was. Nahijgend spiedde hij om de hoek. Ter hoogte van ‘Blok-15’ sloeg nevel neer. Shit. Verraden. Hij keek over zijn schouder, het gat in de omheining lonkte. De scheiding tussen woestenij en woonkernen was vastgelegd door Dominanten met een IQ van 300. Hoe werden ze zo slim? Ooit waren ze menselijk geweest, nu beslisten ze éénzijdig wanneer een mensenleven eindigde. Dat hij zelf zijn kostje zou moeten bijeenschrapen was het minste. Zandratten waren er in overvloed. Hij zou de bittere sappen van de wormen drinken. Liever dat dan… Hij rilde. ‘Een sprintje naar de vrijh…?’ Hij geraakte niet verder. De nevel verstijfde hem, wegrennen kon niet meer. Een drone richtte een straal op zijn voeten en verdween even snel als hij gekomen was. Hij wankelde, keek naar beneden, gilde. Aan een duizelingwekkend tempo smolt hij weg. ‘Jolana?’ Van zijn kniestompen keek hij naar haar op. Ze stond roerloos. ‘Waarom?’ Hij verwenste zijn vertrouwen in haar. ‘Vluchten of niet, je moest toch sterven. Je wordt vandaag 30.’ Zijn benen waren reeds tot een rode plas vergaan waarin zijn heupen evenwicht zochten. ‘Weet je dat Masquera, onze opperheerser 140 jaar is? Ik wil hem overtroeven. Ouder én slimmer worden.’ ‘Maar de mensen dan, en die baby’s in Blok-0. Geef je dan nergens om?’ Steunend op zijn ellebogen wilde hij antwoord. Ze haalde haar schouders op en kwam op haar knieën voor hem zitten. Met één vinger kon ze hem vloeren. ‘Om iemand geven. Eén van eeuwenoude legendes. Weet je dat ik niet aan mijn proefstuk ben?’ Hij had graag de grijns van haar gezicht geslagen, nu spuwde hij enkel. ‘Ik ben 80, heb een IQ van 150. Met jou erbij…’ Ze keek naar de plas, leek te tellen en glimlachte dan. ‘170.’ ‘Hoe…’ Hij kon niets meer zeggen, zijn mond verzonk. Voor zijn oogballen verdwenen, zag hij nog net hoe ze de plas begon op te likken.