#127 Familiediner

Geagiteerd loop ik van mijn auto naar de meest overdreven verlichte tuin in de straat. Er staan lelijke, groen met rode lichtbeesten op de stenen. Het moeten vast rendieren voorstellen, maar het lijken eerder beschimmelde, bloedende horrorpaarden. Ik bel aan en verplaats mijn gewicht van de ene voet naar de andere.Mijn moeder doet enthousiast open en merkt gelukkig niet dat mijn hele lichaam onder spanning staat. Ze trekt me naar binnen. “Die vreselijke regen ook, hier is het lekker warm en droog hoor lieverd!” Ik hang mijn druipende jas aan de kapstok en volg mijn moeder de hete, benauwde woonkamer in. Volgens mij is het haar persoonlijke missie om het broeikaseffect te versnellen. De kerstboom bevat zoveel lichtjes, slingers en kerstballen dat ik bang ben dat alle takken zo afbreken en de boom in stukken valt als een glazen vaas die je laat vallen. “Ja, echt, ik had het ook niet verwacht! Oh, kom eens kijken naar het voorgerecht, ik heb een heerlijk recept gevonden!” Ik luister maar half, ik ben in gedachten mijn broer, was hij maar hier, deze kerst is niet wat het moet zijn zonder hem. In de keuken ruikt het bitter, naar te lang doorgekookte spuitjes, maar dat kan toch niet bij een kerstdiner? Ik kijk wantrouwig in de pan met groene soep. Het lijkt wel heksensoep. “Spruitjessoep!” roept mijn moeder dolblij uit. Ik kan er niets aan doen, ik voel mijn gezicht vertrekken van afschuw. Weet ze niet meer dat ik nooit spruitjes gelust heb? “Ja, ik weet het, ik was ook verbaasd toen ik het las, zo’n nieuw, leuk idee, zo lekker!” zegt ze enthousiast, terwijl ze de soep doorroert. Er springen een paar groene druppels uit de pan op het aanrecht. “Ja, apart…” mompel ik, maar ze hoort het niet eens, ze praat druk verder over hoeveel werk ze heeft gestoken in het kerstdiner en hoe heerlijk ik het moet gaan vinden. Hoe ga ik deze kerst overleven zonder mijn broer?