#124 Ik hou van mezelf en dat is wederzijds

Als ik mijn ogen open zie ik het donkerbruine plafond met een lichter gekleurde voetafdruk erop. Ik glimlach. Ghana. Ik ben in Ghana. Ik worstel me uit mijn klamboe, fris me op en kleed me aan. Aan het gerommel met potten en pannen te horen wordt er al aan het ontbijt gewerkt. Buiten hoor ik iemand vegen. Ik hoor auto’s toeteren, kinderen roepen, een mobieltje afgaan en geiten mekkeren. En iets of iemand krijst alsof zijn leven er vanaf hangt. Het ontbijt is niet om over naar huis te schrijven, dus ik besluit dat ook niet te doen. De zon brandt op mijn huid zodra ik naar buiten stap. De lucht is heet en ik ruik de uitlaatgassen van de oude en vaak kapotte auto’s. Een flinke barst in de voorruit of een vastgeroest portier is heel normaal. Vóór mij lopen twee vrouwen in prachtig gekleurde kleding. Hun lichamen sterk, hun billen stevig en rond. Eén van de vrouwen ondersteunt met haar handen een grote ton die zij op haar hoofd draagt. Een paar schapen steken blatend de weg over en een vrouw met drie kinderen op een scooter – zonder helm – kan de dieren maar net ontwijken. Links van mij lopen twee mannen weg met een ondersteboven hangende geit, wiens poten aan twee stokken gebonden zijn. Dat verklaart het gekrijs wat ik eerder hoorde. Ik steek mijn hand op en een taxi stopt. Ik onderhandel over de prijs – het lukt me om af te dingen – en neem dan pas plaats naast een wat oudere vrouw die al op de achterbank zit. Ze knikt naar me en raakt daarna met één vinger mijn onderarm aan, waarna ze nogmaals vriendelijk naar me lacht. Wat een bizarre wereld en wat gaaf dat ik dit flik. Ik hou van mezelf en dat is wederzijds.